Ρίχνοντας βοήθεια, σερβίροντας θάνατο
Γράφει ο ΡΑΦΑΗΛ ΑΣΠΡΟΛΟΥΠΟΣ,Οικονομολόγος
Δημοσίευση 15/3/2024
Εδώ και μέρες οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ κάνουν ρίψεις ανθρωπιστικής βοήθειας με αεροπλάνα που περνάνε πάνω από τη Γάζα. Πρόκειται για μια εικόνα που ξενίζει ιδιαίτερα, καθώς αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος παροχής αναγκαίας βοήθειας συνήθως απαντάται σε εμπόλεμες ζώνες όπου το πάνω χέρι έχουν «κράτη-υποστηρικτές της διεθνούς τρομοκρατίας» και «απολυταρχικά καθεστώτα που καταπατάνε τις ανθρωπιστικές αξίες».
Το παράδοξο όμως είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την κυριαρχία στο πεδίο ενός συμμάχου των ΗΠΑ και του προοδευτικού, ανθρωπιστικά σκεπτόμενου δυτικού κόσμου εν γένει, του Ισραήλ, που καθιστά αναγκαία την καταφυγή σ’ αυτή την τακτική. Πώς είναι δυνατό η Δύση, που βαυκαλίζεται ότι αποτελεί τον φάρο της δημοκρατίας και των πανανθρώπινων αξιών της, να χρειάζεται για να εξυπηρετήσει αυτές ακριβώς τις αξίες να παρακάμψει και να υπερβεί τον «δημοκρατικότερο» και πιστότερο σύμμαχό της στην περιοχή, αυτόν που αποτελεί το «προπύργιο του Δυτικού πολιτισμού στην καθυστερημένη Ασία»;
Αυτό που μαρτυράμε τις τελευταίες μέρες είναι το αδιέξοδο της πολιτικής των ΗΠΑ και ΕΕ που επέτρεπε για δεκαετίες στο Ισραήλ να σκοτώνει Παλαιστίνιους• απλά προτιμούσε να το κάνει αργά. Σταδιακή εξώθηση των Παλαιστίνιων πολιτών του Ισραήλ στο εξωτερικό μέσω ενός συστήματος απαρτχάιντ που τους καθιστά πολίτες δεύτερης κατηγορίας έναντι των Ισραηλινών Εβραίων. Συρρίκνωση των εδαφών και πόρων της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης που είναι διαθέσιμα στους Παλαιστίνιους, με την ίδρυση και επέκταση εποικισμών, κόντρα σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, με βίαιες εξώσεις Παλαιστινίων απ’ τα σπίτια τους και απαλλοτριώσεις των περιουσιών τους, με την περιστασιακή αναγκαία δολοφονία από πάνοπλους Εβραίους εποίκους όταν δεν υπάρχει άμεση συμμόρφωση με τον βίαιο αυτό ξεριζωμό. Σφράγισμα των συνόρων της λωρίδας της Γάζας, ώστε να μην περνάει τίποτα πέρα απ’ τα ελάχιστα αναγκαία για να αποτραπεί ανθρωπιστική καταστροφή, και κατά καιρούς «κούρεμα του γκαζόν», ο άθλιος ισραηλινός ευφημισμός για τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις εντός της Γάζας που αφήνουν χιλιάδες άμαχους νεκρούς.
Όσο το Ισραήλ κατάφερνε να «σκοτώνει απαλά» τους Παλαιστίνιους, χωρίς να εγείρει πολλή προσοχή (και με την ευγενή συμβολή των πάντα πρόθυμων να αποστρέψουν τους φακούς τους απ’ τα εγκλήματά του δυτικών ΜΜΕ), είχε καλώς. Του δινόταν πρακτικά όλος ο χώρος και η κάλυψη να συνεχίσει τις απάνθρωπες γενοκτονικές πολιτικές του.
Όμως, όπως γίνεται πάντα σ’ αυτούς που υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δεν υπολόγισαν σ’ αυτή τους την εξίσωση την αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού. Γιατί αυτός δεν προτίθεται να θανατωθεί σιωπηλός, να σβηστεί απ’ την ιστορία με μια ιμπεριαλιστική μονοκοντυλιά, να υποταχθεί άβουλα κι αδιαμαρτύρητα στις σιωνιστικές επιδιώξεις.
Η επίθεση της Χαμάς και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων την 7η Οκτωβρίου έδειξε ότι οι στόχοι του σιωνισμού είναι πλέον αδύνατο να εκπληρωθούν χωρίς την ολοσχερή εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού. Κι αυτό έγινε αντιληπτό από μια σιωνιστική ηγεσία η οποία έχει εθιστεί στη διαχρονική δολοφονική πολιτική της, που έχει μάθει πως ό,τι κι αν κάνει θα χαίρει της απροϋπόθετης κι εγκάρδιας στήριξης της Δύσης, πως τα σχέδιά της είναι αποδεκτά απ’ τη Δύση και προωθητικά των συμφερόντων της.
Η άνευ προηγουμένου επίθεση (που φυσικά αποτελεί κλιμάκωση της ήδη ασκούμενης απ’ αυτό βίας διά της πολιορκίας, κι όχι καθόλα νέο γεγονός) που εξαπέλυσε το Ισραήλ στη Γάζα στον απόηχο της επίθεσης της Χαμάς έχει όμως υπερβεί τα εσκαμμένα. Δοκιμάζει ευθέως τη (μέχρι πρότινος όχι σοβαρά αμφισβητούμενη) νομιμοποίηση της στοίχισης των Δυτικών αρχουσών τάξεων πίσω από το Ισραήλ και τις πολιτικές εθνοκάθαρσής του. Καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η δικαιολόγηση στο εσωτερικό τους της στήριξης των πολιτικών που έχουν σαν αποτέλεσμα τις σφαγές, τον ανελέητο βομβαρδισμό άμαχου πληθυσμού, τη λιμοκτονία.
Η Δύση μπορεί να πουλά στους πληθυσμούς της ότι είναι ο κατεξοχήν γνήσιος υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά το χώνεμα αυτής της προπαγάνδας χρειάζεται την απουσία τεκμηρίων περί του αντιθέτου ή έστω κατάπνιξή τους, τόσο απόλυτη κι εύθραυστη είναι στη φύση της και έωλη στην αναλήθειά της. Όμως ο σημερινός παροξυσμός της σιωνιστικής βαρβαρότητας δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε καν από αυτούς τους τόσο καλά στημένους δυτικούς μηχανισμούς συμμόρφωσης και συναίνεσης.
Για να καταπραΰνουν τον πονοκέφαλο που τους έχουν προκαλέσει οι φωνές των αντιπολεμικών και φιλοπαλαιστινιακών κινημάτων που αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη ορμή όσο αυξάνονται οι στοίβες των νεκρών κι αδικοχαμένων, κι αδύναμες να περιορίσουν το κακομαθημένο τους ψυχοπαθές τσογλάνι που με τα τουβλάκια του συνθλίβει Παλαιστίνιους σαν να ‘ταν έντομα, οι Δυτικές κυβερνήσεις καταφεύγουν σε ανορθόδοξες και αλυσιτελείς επιλογές.
Έτσι καταλήγουμε στις εικόνες των αμερικανικών αεροπλάνων που κάνουν ρίψεις βοήθειας εντός της Γάζας και την κατάστρωση σχεδίων αποστολής στόλου με επιπλέον εφόδια, παράλληλα με την κατασκευή προβλήτας για την υποδοχή του [1]. Βέβαια, στην περίπτωση της ρίψης βοήθειας από αέρα έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά κοστοβόρα κι αναποτελεσματική μέθοδο αποστολής βοήθειας [2] (η οποία επίσης οδήγησε σε θάνατο 5 Παλαιστινίων που πλακώθηκαν από κιβώτια βοήθειας των οποίων το αερόστατο δεν άνοιξε [3], μια τραγωδία η σημειολογία της οποίας είναι αξεπέραστα δηλωτική της κατάστασης), ενώ στην περίπτωση της αποστολής από θάλασσα δίπλα στα προηγούμενα μειονεκτήματα προστίθεται κι αυτό της χρονοβορίας, καθώς προβλέπεται μακρύ το χρονοδιάγραμμα για την εκτέλεση των απαραίτητων έργων υποδομής (το αμερικανικό ναυτικό εκτιμά ότι χρειάζονται δύο μήνες για την κατασκευή της προβλήτας [4]).
Όλα αυτά τα σχέδια καταστρώνονται ενώ έξω από τη Γάζα βρίσκονται χιλιάδες φορτηγά γεμάτα με εφόδια που θα έθεταν ένα τέλος στην ανείπωτη ανθρωπιστική κρίση. Όμως η διέλευσή τους εμποδίζεται από το Ισραήλ, το οποίο είναι αποφασισμένο να προχωρήσει στην μεγαλύτερη ως τώρα κλιμάκωση του γενοκτονικού σχεδίου του με οποιοδήποτε κόστος.
Έτσι οι γελοίοι τακτικισμοί των κρατών της Δύσης αναδεικνύονται ως τριπλά εγκληματικοί: Πρώτον, γιατί η διά των παραπάνω μεθόδων προσφερόμενη βοήθεια είναι τραγικά ανεπαρκής για τη θεραπεία της απάνθρωπης κατάστασης. Δεύτερον, γιατί βοήθεια παρεχόμενη κατ’ αυτό τον τρόπο, δίχως ικανότητα διάκρισης μεταξύ διαφορετικών αναγκών διαφορετικών ατόμων κι επίδοσης της βοήθειας με μια προτεραιοποίηση βάσει των πρώτων, απλά εξωθεί σ’ ένα ξέσκισμα μεταξύ των εξαθλιωμένων για το ποιος θα παραλάβει το αμερικανόσταλτο μάννα εξ’ ουρανού. Χαρακτηριστικά, πολλοί Παλαιστίνιοι λένε ότι το μόνο που τους είχε απομείνει ήταν η αξιοπρέπεια της ουράς, τελευταίο στοιχείο συλλογικότητας και κοινωνικής ευθύνης η πειθαρχία που επέβαλλε την κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση αυτών που είχαν μεγαλύτεροι ανάγκη (έγκυες, μωρά, γέροι) από τα πενιχρά διαθέσιμα μέσα. Κι αυτό απειλεί να τους το στερήσει ο καιροσκοπισμός της Δύσης. Τρίτον, γιατί αυτή η βοήθεια αποτελεί άλλοθι για το Ισραήλ ώστε να εντείνει τη γενοκτονική πολιτική του, πραγματοποιώντας την επαπειλούμενη εισβολή στη Ράφα, διακινδυνεύοντας τις ζωές 1,5 εκατομμυρίου εκτοπισμένων ανθρώπων.
Η σιωνιστική ιδεολογία του Ισραήλ εκτίθεται στα μάτια όλων ως ξοφλημένη. Μετά από 7 δεκαετίες βίας και καταπίεσης, απέτυχε παταγωδώς όχι απλά στο να παράξει μια ικανοποιητική λύση για τις αντιφάσεις της περιοχής, αλλά ακόμα και στο να εξασφαλίσει αυτά που ορίζει ως πρώτιστα: ασφάλεια για τους Εβραίους, αδιαμφισβήτητη υπεροχή επί των γειτόνων του, τρομακτική αποτρεπτική ισχύ. Έχει πια αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει πιο επισφαλές μέρος να μένει Εβραίος απ’ το Ισραήλ. Η χρόνια αλαζονεία του έναντι των γειτόνων του τούς έχει καταστήσει σαφές ότι καμιά ειρήνη με το Ισραήλ, οσοδήποτε δυσμενής γι’ αυτούς, δεν είναι βιώσιμη, εξωθώντας τους στη σύγκρουση.
Η Δύση βρίσκεται μπροστά στο αδιέξοδο που έχουν διαμορφώσει οι ίδιες οι πολιτικές που ακολουθεί εδώ κι έναν αιώνα. Η επένδυση της Δύσης στο Ισραήλ, οικονομικά, γεωστρατηγικά, πολιτικά και διπλωματικά, καθιστά πρακτικά αδύνατη την απόσυρση της στήριξής της τώρα και την ανακατεύθυνση ενός προπαγανδιστικού μηχανισμού που ήταν δομημένος πάνω στη στήριξή του (αν όχι καταφατικά κι ένθερμα, τότε διά της σιωπής του).
Τώρα που οι αντιφάσεις του σιωνιστικού σχεδίου φτάνουν στην πιο έντονή τους παρόξυνση, η Δύση, μη δυνάμενη να σκεφτεί στρατηγικά, πράττει οπορτουνιστικά. Τώρα που νιώθει να την πνίγει το σχοινί που ο σιωνισμός έπλεκε ανενόχλητος χάρη στην αδιάλειπτη στήριξή της, ζητά σανίδες σωτηρίας σε φαντασμαγορικές αλλά ανώφελες κι επιβλαβείς επιδείξεις ευαισθησίας.
Ας κρατήσουμε απ’ όλο αυτό τσίρκο την κατάπτωση της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Μια Δύσης που τόσο αδύναμη είναι να μαζέψει το λυσσασμένο της σκυλί, που προτιμά να αυτοεξευτελίζεται και να επιδεικνύει την αδυναμία της. Τόσο ηθικά χρεοκοπημένη που μπρος στον κίνδυνο να κληθεί να αναθεωρήσει πολιτικές ενός αιώνα και να αποκαταστήσει το δίκιο, προτιμά να στέκεται στις επάλξεις, ουσιαστικά στηρίζοντας και εξοπλίζοντας εγκληματίες και πετώντας κρακεράκια στους σφαγμένους.
Κι ας κρατήσουμε τ’ ότι έξοδος απ’ τη σημερινή ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα και όλη την Παλαιστίνη σημαίνει σύγκρουση με το σιωνισμό. Ο όψιμος σιωνισμός, πιο σαπισμένος και δύσμορφος κι από τον ιμπεριαλισμό που τον ανέθρεψε, μπορεί να παράξει μόνο καταπίεση και φρίκη. Είναι δουλειά όλων των λαών, ειδικά των λαών της Δύσης, άβουλων ή ενεργών συνυπαιτίων στην ανάδυσή του, να τον παλέψουν σε κάθε του έκφανση και να διεκδικήσουν μια Παλαιστίνη ελεύθερη για όλους τους λαούς της.
