«Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα,πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα»
Γράφει ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 25/2/2019
Τι είναι Αριστερό σήμερα;
Πολύ μπέρδεμα και πολλοί οι μπερδεμένοι.
Πολλοί πραγματικά και κάποιοι τάχατες.
Τα ερωτήματα πολλά και περισσότερες οι απαντήσεις και οι ερμηνείες, τα τσιτάτα και οι αναρτήσεις, από κάθε κατεύθυνση.
Από φίλους και αντίπαλους, από αριστερούς και δεξιούς.
Δεκάδες απαντήσεις και αναλύσεις και επιχειρήματα
Κι’ εσύ παρ’ όλα αυτά, να μη μπορείς να βρεις απάντηση.
Δε μπορείς να καταλάβεις, πως «αυτό» που χθες το έβλεπες ολοζώντανο μπροστά σου, το ένοιωθες δίπλα σου, το υπολόγιζες για αποκούμπι σου, σήμερα σου το θόλωσαν τόσο, που ενώ ξέρεις πως είναι κοντά σου, δεν το βλέπεις.
Καμμιά φορά μάλιστα, αισθάνεσαι πως είναι απέναντι σου.
Δεν το νοιώθεις ως το «αντίπαλο δέος» στους αγώνες σου
Είναι μια στρατηγική ήττα της Αριστεράς.
Και το χειρότερο είναι πως τους το επιτρέψαμε και δε νομίζω πως μας σώζουν από τις ευθύνες μας, οι αυταπάτες μας.
Μας την έφεραν για τα καλά!
Τους βλέπεις με την παλαιστινιακή μαντήλα να σφιχταγκαλιάζονται με τον Νετανιάχου και παλαβώνεις.
Δίνουν βάσεις στους Αμερικάνους και την άλλη στιγμή, πάνε με σφυροδρέπανα πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Δηλώνουν δημόσια:
«Χωρίς τα μνημόνια, η χρεοκοπία μας θα ήταν σίγουρη» και αμέσως μετά βροντοφωνάζουν «Δεν κάναμε ποτέ τα μνημόνια, δικά μας»
Ζητάν την άδεια των αφεντικών τους για να ανασάνουν και την ίδια στιγμή, διαλαλούν:
«Δεν παραδοθήκαμε ποτέ!!»
Κι’ όλα αυτά, στο όνομα της Αριστεράς
Αφοπλίστηκε η κοινωνία…
Η παμπάλαια προσπάθεια του συστήματος, αρχίζει να αποδίδει καρπούς:
-Ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ότι είχε να δώσει το έδωσε.
-Παρωχημένες πια οι «διαχωριστικές γραμμές» Αριστερά-Δεξιά.
-Διχαστικό της κοινωνίας, το Αριστερός-Δεξιός.
-Τέρμα πια στα αριστερά και δεξιά καφενεία.
Τώρα μας αρκούν τα αριστερά-δεξιά κανάλια.
Σε τούτη τη προσπάθεια βίαιας παραμόρφωσης της ιστορίας των κοινωνιών, η «πρώτη φορά αριστερά και αριστεροί», παίζουν δυστυχώς πρωταγωνιστικό ρόλο.
Νέες «διαχωριστικές γραμμές» χαράσσονται και πάνε να μας επιβληθούν.
Τούτη η προσπάθεια «μετακίνησης» των ταξικών γραμμών σε ανώδυνους διαχωρισμούς, πέρασε τα τελευταία χρόνια από σαράντα κύματα.
Έγινε σύγκρουση παλιού-νέου, προχώρησε στο «ενότητα της Αριστεράς», μετασχηματίστηκε σε «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» και σήμερα παίρνει νέα προσωπεία:
-Συντήρηση η πρόοδος
-Καθαρά χέρια η διαπλοκή;
-Οι κληρονόμοι του «παλιού» η οι άφθαρτοι ποπολάροι του σήμερα;
-Ευρωπαϊστές η λαϊκιστές;
Τελικά το πρόβλημα του συστήματος, πάει να γίνει δίλημμα της κοινωνίας:
Ποιος θα εφαρμόσει αποτελεσματικότερα την πολιτική μας με τη μικρότερη λαϊκή αντίσταση;
Μια παραδοσιακή ανανεωμένη δεξιά, η μια παραδοσιακή δεξιόστροφη αριστερά;
Αυτό το βασικό πρόβλημα του συστήματος, πάει να επιβληθεί ως η σύγχρονη ταξική διαχωριστική γραμμή.
Με την αμέριστη βοήθεια του «ρεαλισμού» και την αφόρητη πίεση του «μικρότερου κακού»
Και ο κυρίαρχος λαός, με το περίστροφο του ρεαλισμού στον κρόταφο και εν ονόματι της δημοκρατίας, καλείται να το απαντήσει.
Λαβώθηκε βαριά η Αριστερά!
Ξεθωριάζει στην κοινωνική συνείδηση, ευτελίζεται, αποδομούν το βασικό της πλεονέκτημα:
Την ικανότητα της να τροφοδοτεί την ελπίδα ριζικών αλλαγών, να κρατεί ζωντανή τη λαϊκή αντίσταση, να τροφοδοτεί την ανατρεπτική δύναμη της κοινωνίας.
Προσπαθούν να τη ξεριζώσουν από το «χώμα» που μπορεί να καρπίσει.
Το πιστεύω βαθιά.
Ποτέ η κοινωνία δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, χωρίς την Αριστερά.
Άλλο «εργαλείο» για να κρατήσουμε ανοιχτό το δρόμο για ένα εξανθρωπισμένο αύριο, δεν υπάρχει.
Μια Αριστερά ριζωμένη στην κοινωνία, παρούσα και μαχόμενη.
Ούτε πιο έξυπνη, ούτε πιο επικοινωνιακή, ούτε πιο ευέλικτή, ούτε πιο θελκτική
Μια κανονική, αριστερή… Αριστερά.
Με αριστερούς.
Μια Αριστερά βγαλμένη μέσα από ένα μαζικό ιδεολογικό, πολιτικό, κινηματικό γιουρούσι.
Να υπερασπισθούμε τον ιστορικό ρόλο της Αριστεράς, να αποκαταστήσουμε στη συλλογική κοινωνική συνείδηση τις αξίες και τα οράματα της, να την καθαρίσουμε από τα «φτιασίδια» που την φόρτωσαν λαθραίοι «ιδιοκτήτες» της.
Αυτό πιστεύω πως είναι στις σημερινές συνθήκες, το πρώτο καθήκον κάθε δημοκράτη κάθε πατριώτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου.
Ο ποιητής, μας έχει προειδοποιήσει:
«ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα,
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα»