Πάει μιάμιση βδομάδα που οι εσωτερικές εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν ως νικητή το Στέφανο Κασσελάκη. Ένας πρωτοεμφανιζόμενος υποψήφιος, μια απροσδόκητη και σαρωτική νίκη. Σαρωτική όχι τόσο λόγω του ποσοστού επικράτησής του αλλά εξαιτίας του συνδυασμού αυτού με την πρότερη ανυπαρξία του Κασσελάκη στη ζωή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η εξέλιξη αυτή αναμενόμενα θορύβησε πολλούς στο ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν το κόμμα τους να ξεγλιστρά απ’ τα χέρια τους, εν είδει πραξικοπήματος, και να πέφτει σ’ αυτά ενός ουρανοκατέβατου που δεν μπήκε στον κόπο να αναδειχθεί με τον τρόπο που παραδοσιακά γίνεται σ’ ένα χώρο της αριστεράς (όσο καταχρηστικός κι αν είναι ο αυτοπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως μέρους της), δηλαδή διαρκή συμμετοχή στα κοινά, σταδιακή ανάληψη θέσεων ολοένα και μεγαλύτερης ευθύνης κλπ., και που, ακόμα χειρότερα, το έπραξε προσπερνώντας δικές τους ανησυχίες, ευαισθησίες, βολές κλπ.

Οι όψιμες καταγγελίες και φωνασκίες από αυτά τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί στα μάτια τους να φαντάζουν μια ύστατη πράξη αντίστασης απέναντι στην άλωση του κόμματος από έναν αλεξιπτωτιστή.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτή η εκλογή Κασσελάκη συνιστά μια καθόλα οργανική εξέλιξη του κόμματος, μια ισχυρή κατάφαση της νεοφιλελεύθερης μεταστροφής του, ένα βάθεμα της μέχρι τώρα μνημονιακής πορείας του, ολοκλήρωση του εναγκαλισμού του με το σύστημα εξουσίας, τη βαθύτερη ως τώρα υπόκλιση απέναντι στα συμφέροντα που μέχρι το 2015 υποσχόταν να αντιπαλέψει κι έκτοτε προσπάθησε αποτελεσματικότερα να εξυπηρετήσει.

Με αυξημένη ένταση μετά το 2015 (αλλά και από πιο πριν), ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μετατραπεί από ένα κόμμα που επιδίωξε να εκφράσει ένα ανατρεπτικό ρεύμα εντός της κοινωνίας σε δεύτερο, «προοδευτικό» πόλο ενός συστήματος εξουσίας, πυλώνας σταθερότητας του (μετα)μνημονιακού πολιτικού συστήματος και εναλλάξ διεκδικητής της και εξασκών την κυβέρνηση.
Η συνθηκολόγηση και η ενσωμάτωσή του οδήγησαν σε εξάλειψη των ουσιαστικών διαφορών με τους έτερους εραστές των θώκων, αφήνοντας ως μόνο πεδίο αντιπαράθεσης τη φούσκα του επικοινωνιακού.

Η απροθυμία όμως του διαπλεκόμενου μιντιακού κατεστημένου να υποδεχθεί επί ίσοις όροις το ΣΥΡΙΖΑ (αφού, παρότι μετανοών, είχε διαπράξει το προπατορικό της έστω και μερικής αμφισβήτησης του προσανατολισμού των εντολέων του επικοινωνιακού μηχανισμού που καμώνεται τα ανεξάρτητα μίντια), τον οδήγησε σε ολοένα και περισσότερες ασκήσεις υποταγής και εκδηλώσεις υποτέλειας, ώστε να αποσπάσει την πολυπόθητη αποδοχή του κατεστημένου και να κατοχυρώσει τη θέση του.

Τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε με αδηφάγο κανίβαλο που έβρισκε ακαταμάχητη τη γεύση του κορμιού του. Κομμάτι το κομμάτι, κατάντια την κατάντια, κατασπάραξε τον εαυτό του μέχρι που δεν έμεινε τίποτα. Αυτό ακριβώς το τίποτα ήρθε να εκπροσωπήσει και να καθοδηγήσει ο Κασσελάκης.
Φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να κατατρέχεται από μια κατάρα να αποτελεί καχέκτυπο άλλων κομμάτων.

Την περίοδο της ανόδου του και της πρόταξης (έστω κάποιων) ριζοσπαστικών στοιχείων, έδιναν κι έπαιρναν οι παρομοιώσεις του Τσίπρα με τον Αντρέα Παπανδρέου, με τον πρώτο εμφανώς να προσπαθεί, υφολογικά τουλάχιστον, να αντιγράψει τον τελευταίο.

Με την τελευταία εκλογική καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη του Μητσοτάκη σε ρυθμιστή των πραγμάτων για το εγγύς μέλλον, φαίνεται ότι όλη η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αναπροσαρμόστηκε και, αποδεχόμενη τη μονοκρατορία Μητσοτάκη (τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον), τον υιοθέτησε ως πρότυπό της και σ’ αυτά τα πλαίσια επέλεξε έναν αρχηγό που του προσιδιάζει: ένα επικοινωνιακό κέλυφος που φυλάσσει αβυσσαλέα ανικανότητα (όπως ήδη κατάφερε να δείξει ο Κασσελάκης), νεοφιλελεύθερη προσήλωση και αντικοινωνική πώρωση.

Όπως χαρακτηριστικά και υποδηλωτικά των κινήτρων τους λένε πολλοί οπαδοί του «μόνο αυτός μπορεί να χτυπήσει τον Μητσοτάκη». Με ποια μέσα και προς επίτευξη ποιων στόχων, τέτοια ερωτήματα περιττεύουν.
Ως εκλεκτός του Τσίπρα και της πλειοψηφίας του προεδρικού του κύκλου και σαρξ εκ της σαρκός των υπερατλαντικών επιτελείων και πραγματικών επικυρίαρχων της χώρας, ο Κασσελάκης μεταμοσχεύθηκε με επιτυχία σ’ ένα ΣΥΡΙΖΑ που έχει πλέον καταντήσει μια σέχτα κυβερνησιμότητας.

Στο όνομα της άνευ όρων ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, ακόμα και τα ίδια τα προβεβλημένα και καπνισμένα στελέχη του κόμματος αντιμετωπίστηκαν ως βαρίδια από τη βάση του (όποια κι αν είναι πλέον αυτή με τους όρους ένταξης-λάστιχο που εφαρμόστηκαν). Μια βάση εθισμένη στον αρχηγοκεντρισμό, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τον αμοραλισμό της Τσιπρικής περιόδου.

Η διύλιση του κασσελακικού κώνωπα από «βίαια αφυπνισμένους» Συριζαίους μετά την κατάποση της αμερικανικής κάμηλου, τη χώνεψη του ευρωπαϊκού-μνημονιακού ελέφαντα και την αφόδευση της όποιας ριζοσπαστικότητας ζέχνει υποκρισία κι έχει αποφορά ξεβολέματος.

Όσο κι αν αυτό το δράμα των (πάλι) απατημένων Συριζαίων αφήνει αδιάφορη την υπόλοιπη αριστερά, παρ’ όλ’ αυτά η ανάδειξη Κασσελάκη κι ο τρόπος με τον οποίο έγινε αποτελούν σημεία των καιρών που διανύουμε και που οφείλουν να την ανησυχήσουν.

Είναι φανερό ένα αυξημένο ενδιαφέρον των Αμερικάνων στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή. Καθώς η ασθμαίνουσα δύναμή τους δοκιμάζεται στον πόλεμο της Ουκρανίας και οι σφαίρες παγκόσμιας επιρροής τους επαπειλούνται και συρρικνώνονται, στοχεύουν σε σφιχτότερο εναγκαλισμό των συμμάχων τους. Οι ΗΠΑ καθιστούν ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι στη διεθνή σκακιέρα βλέπουν κι ανέχονται μόνο δουλικούς, απροϋπόθετους φίλους-υποτελείς και άσπονδους εχθρούς.

Αυτό δοκιμάστηκε στη Γερμανία, με την ανατίναξη του Nord Stream 2. Στη Γαλλία, με τη μίνι διπλωματική κόντρα ΗΠΑ-Γαλλίας γύρω από την εκδίωξη της τελευταίας και των στρατιωτικών της δυνάμεων από τη μία μετά την άλλη τις χώρες της περιοχής του Σαχέλ.

Στη δε περίπτωση της Ελλάδας, πάντα πρόθυμης να εξυπηρετήσει τον υπερατλαντικό της πάτρωνα υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση, η καταφανής επικράτηση Μητσοτάκη ενδεχομένως να δημιούργησε ανησυχία για την ευστάθεια του πολιτικού συστήματος.

Ελλείψει ουσιαστικής αντιπολίτευσης ενάντια στην οποία να συσπειρώνεται, η θέση του Μητσοτάκη και (πρωτίστως) η αταλάντευτη ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ φαίνονται εύθραυστες.

Μιας κι ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ανίκανος να βγει απ’ την τρύπα που έσκαψε για τον εαυτό του, ο αμερικάνικος παράγοντας αναλαμβάνει πιο ενεργό ρόλο μέσω του σχεδίου Κασσελάκη, τοποθετώντας στην ηγεσία ενός δυνάμει κυβερνητικού κόμματος άτομο με άμεμπτη θητεία και ευπρεπέστατη διαγωγή στους ναούς του αμερικανοκεντρικού συστήματος.

Η αποκατάσταση μιας «αξιοπρεπούς», φιλοαμερικανικής αντιπολίτευσης είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα χέρια κάτι πολυκαιρισμένων ευρωκομμουνιστών.

Κι ενώ είναι σαφές το στοιχείο της συνέχειας, εντούτοις υπάρχει κι ένα στοιχείο τομής. Αν πολύ χονδρικά το σύστημα διαμεσολάβησης των αμερικάνικων συμφερόντων στη χώρα ήταν η αμερικάνικη αστική τάξη να επικαθορίζει τα συμφέροντα της ελληνικής ομόλογής της, αναγκάζοντας τη δεύτερη να υποτάξει τα σχέδιά της σ’ αυτά της πρώτης ή τουλάχιστον να μην τα φέρνει σε σύγκρουση, με την εγχώρια πολιτική τάξη να είναι ο πολιτικός διεκπεραιωτής αυτής της συνθήκης, πλέον αυτό το σχήμα καθίσταται παρωχημένο.

Δεν υπάρχει πλέον χώρος κι ανοχή στον αμερικάνικο πολιτικό σχεδιασμό για ελληνικά τζάκια και δυναστείες, που, όσο φίλιες και να ‘ναι, προσθέτουν ένα βαθμό περιπλοκότητας στο σύστημα με αντίδωρο την ψευδαίσθηση του αυτοκαθορισμού και της ανεξαρτησίας.

Χάρη στο τσαλαπάτημα αυτών των εννοιών ακόμα κι από φορείς που καμώνονταν πως εκπροσωπούσαν την αριστερά και την εκτράχυνση του εγχώριου πολιτικού σκηνικού πέρα από κάθε μεταπολιτευτικό προηγούμενο, έχουν επικρατήσει ο κυνισμός από τα πάνω και η αδιαφορία από τα κάτω, το ένα αναγκαίο και τέλειο συμπλήρωμα του άλλου.

Κρίθηκαν λοιπόν ώριμες οι συνθήκες να επιχειρηθούν η απαλλαγή από ένα μπελαλίδικο σύστημα αντιπροσώπευσης και ο απευθείας διορισμός δελφίνου-έπαρχου-εξυπηρετητή συμφερόντων.

Η αποδοχή αυτής της κίνησης από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνει αυτή την (κάποτε θα λέγαμε ριψοκίνδυνη) κίνηση.

Γι’ άλλη μια φορά, η χώρα μας, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης και ριζική αναδιαμόρφωσης του γεωπολιτικού σκηνικού, γίνεται πεδίο επικίνδυνων, αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών σχεδιασμών και πειραμάτων, πάντα στο όνομα της υπεράσπισης αυτών που σκοπεύουν να ισοπεδώσουν.

Η νίκη Κασσελάκη, όσο κι αν συνιστά μια φυσική συνέχεια για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οριστικό πλήγμα σ’ ό,τι είχε απομείνει απ’ το πάλαι ποτέ αριστερό παρελθόν του, άλλο τόσο κατατείνει στη χαραγμένη (και αποτυχημένη από οικονομική, κοινωνική, εθνική σκοπιά) ευρωατλαντική πορεία της χώρας αποτελώντας ταυτόχρονα αρνητική τομή κι επικίνδυνη εμβάθυνση της εξαρτησιακής της σχέσης, με ευθέως πλέον επαπειλούμενα και στοιχειώδη (καίτοι απαξιωμένα) δημοκρατικά κεκτημένα.