Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν τις απόψεις τους με θέρμη, με πάθος ή και με φανατισμό. Υπάρχουν κι αυτοί που είναι έτοιμοι να προπηλακίσουν ή και να τραμπουκίσουν αυτόν/ήν που διατυπώνει διαφορετική άποψη από τη δική τους - ιδιαίτερα αν το αντικείμενο της διαφωνίας είναι το προσφυγικό ή τα «εθνικά θέματα».

Όμως στα πολύ σοβαρά ζητήματα έρχεται πάντα, ακόμη και αν αργεί, η «ώρα της αλήθειας», τότε που από τις ιδέες περνάμε σε πράξεις και γεγονότα με ιστορική σημασία. Τότε που η βαριά ετυμηγορία της Ιστορίας αποκαλύπτει -«ξεσκεπάζει» σε πιο λαϊκή διατύπωση- το πραγματικό περιεχόμενο και τις συνέπειες των λόγων. Από αυτή την άποψη, τα «εθνικά θέματα» είναι ίσως τα πιο πλούσια σε ιστορικά παραδείγματα.

Για τον ταγματασφαλίτη της Κατοχής, η «ώρα της αήθειας» σήμανε όταν ο «πατριωτισμός» του μεταφράστηκε σε σύμπραξη με τους ναζί κατακτητές. Για τον χουντικό, όταν οργάνωσε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου που οδήγησε στην τουρκική εισβολή.

Για τον σύγχρονο «Μακεδονομάχο», όταν ο «δικός του», ο εθνικά ανένδοτος σημερινός πρωθυπουργός απαιτεί την πιστή εφαρμογή της «εθνοπροδοτικής» συμφωνίας των Πρεσπών και εθνικά υπερήφανος κορδώνεται που ελληνικά F-16 πετούν πάνω από τον ουρανό των Σκοπίων, πρωτεύουσας της Βόρειας Μακεδονίας.

Πώς θα μοιάζει η ιστορική αλήθεια που θα μας αποκαλύψει η υπόθεση των υδρογονανθράκων εάν και εφόσον οδηγήσει ως τις τελικές συνέπειες;

Όσοι έχουν λόγο να κερδοσκοπούν πάνω σε αυτά τα ζητήματα, αλλά και ο «απλός λαός» που σηκώνει αδιάφορα τους ώμους καταπίνοντας ό,τι του σερβίρουν οι πολιτικοί κερδοσκόποι, τότε θα καταλάβουν ότι με μερικά πράγματα δεν μπορείς να παίζεις…

Όταν ο Δένδιας συναντιέται με τον «στρατηγό» Χαφτάρ…

Η πλειονότητα της κοινωνίας υποδέχθηκε με αισθήματα ικανοποίησης αλλά και σε κατάσταση αμεριμνησίας την είδηση για τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια με τον «στρατηγό» Χαφτάρ.

Πρόκειται για αυτοανακηρυγμένο «στρατηγό», πλιατσικολόγο πολέμαρχο, που θέλει να καταλάβει τη Λιβύη για να εγκαταστήσει τη δική του «νομιμότητα» και να ζητήσει τη «διεθνή αναγνώριση». Προς το παρόν όμως τη διεθνή αναγνώριση έχει η κυβέρνηση της Τρίπολης (χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι απαρτίζεται από «προσωπικότητες» με ανώτερη ηθική από αυτήν του Χαφτάρ), ενώ προετοιμάζεται διάσκεψη για το «Λιβυκό» στη Γερμανία τον Ιανουάριο, με συμμετέχουσες αρκετές χώρες - πλην της Ελλάδας με βάση τις έως τώρα πληροφορίες.

Τι σημαίνει η επίσημη συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών με τον Χαφτάρ;

Πρώτον, ότι η Ελλάδα χάνει κάθε δικαίωμα να μιλάει στο όνομα της «διεθνούς νομιμότητας». Αν η κυβέρνηση της Τρίπολης αντιπροσωπεύει μια αμφιλεγόμενη «διεθνή νομιμότητα», ο Χαφτάρ δεν αντιπροσωπεύει καμία! Δεύτερον, και αυτό είναι ακόμη σημαντικότερο, εμπλέκεται στον εμφύλιο πόλεμο μιας άλλης χώρας «αναγνωρίζοντας» ντε φάκτο έναν πολέμαρχο! Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η Ελλάδα εμπλέκεται σε καταστάσεις όπου τον λόγο έχουν όχι η διπλωματία αλλά τα πολεμικά μέσα!

Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η συνάντηση αυτή διαφημίστηκε στη διαπασών. Συνήθως με τέτοιους πολέμαρχους οι κυβερνήσεις συναντιούνται μυστικά και σίγουρα όχι με τον υπουργό τους των Εξωτερικών! Το ξέρει όλη η οικουμένη ότι ο Χαφτάρ έχει σχέσεις με τη CIA (δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν είναι τόσο θερμές ώστε να δικαιούμαστε να τον ονομάσουμε πράκτορα της CIA, αλλά αυτό δεν είναι το μείζον), αλλά ακόμη και ο Τραμπ δεν σκέφτηκε να στείλει τον υπουργό του των Εξωτερικών για να συναντηθεί μαζί του διαφημίζοντάς το κιόλας…

Τι είχε να ζητήσει ο κ. Δένδιας από τον Χαφτάρ είναι μάλλον εύκολο να υποθέσουμε: να ακυρώσει τη συμφωνία με την Τουρκία για τις ΑΟΖ σε περίπτωση που καταλάβει την Τρίπολη και γίνει «νόμιμος» κυβερνήτης της Λιβύης. Εξίσου εύκολο είναι να υποθέσουμε τι «καίγεται» να ζητήσει ο Χαφτάρ: όπλα! Το ερώτημα που μένει μετέωρο είναι τούτο: ο κ. Δένδιας πήγε έτοιμος ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο αίτημα;;;

Η στρατιωτικοποίηση της αντιπαράθεσης προ των πυλών…

Θα το πούμε χωρίς περιστροφές: αυτή η συνάντηση αντικειμενικά ευνοεί τη στρατιωτικοποίηση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αντιπαράθεση μέσω τρίτων αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό καθόλου ανακουφιστικό δεν είναι αφού τα πράγματα δεν εξελίσσονται στην κατεύθυνση της εκτόνωσης…

Ιδού ένα απάνθισμα σχετικών ειδήσεων που έχουμε συνηθίσει να ακούμε σαν υπνωτισμένοι χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία:

• Οι αερομαχίες μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών έχουν γίνει πιο «μαζικές» και ριψοκίνδυνες παρά ποτέ. Τη μια διαβάζουμε σε ελληνικές ιστοσελίδες για το δέος που προκάλεσε η μαζική ταυτόχρονη έξοδος στον εναέριο χώρο του Αιγαίου σχεδόν 40 ελληνικών μαχητικών, την άλλη ακούμε στις ειδήσεις ότι η Τουρκία έπραξε το ίδιο ακριβώς σηκώνοντας κι αυτή πάνω από 40 μαχητικά. Μέχρι χθες ήταν αερομαχίες ρουτίνας και… εκπαίδευσης των Ελλήνων και Τούρκων πιλότων. Όμως, καθώς απομακρυνόμαστε γοργά από το χθες και στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, ποιος εγγυάται ότι δεν θα έχουμε κάποιο «ατύχημα»;

• Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει δηλώσει δύο πράγματα που «μυρίζουν μπαρούτι»: Πρώτο, ότι η Τουρκία θα πραγματοποιήσει έρευνες εντός της ΑΟΖ που έχει καθορίσει με την κυβέρνηση της Λιβύης στα νότια της Κρήτης. Δεύτερο, ότι θα αποτρέψει προσπάθειες άλλων (δηλαδή της Ελλάδας) να πραγματοποιήσουν τέτοιες έρευνες σε περιοχές της «δικής» της ΑΟΖ. Τι θα συμβεί στη μία και στην άλλη περίπτωση, όταν πλέον τα ερευνητικά σκάφη συνοδεύονται από πολεμικά πλοία, ελληνικά, τουρκικά, γαλλικά, ιταλικά, αμερικανικά;..

• Πρόσφατα ο αγγλικός Independent φιλοξένησε άρθρο του Αχμέτ Αμπουντού σύμφωνα με το οποίο «Ο Ερντογάν έχει επίγνωση των κινδύνων με την απόπειρα να αυξήσει την επιρροή του αλλά φαίνεται έτοιμος να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο που η Τουρκία θα μπορούσε να χάσει. Η Αίγυπτος και η Ελλάδα δεν πρέπει να δείξουν κανένα σημάδι αδυναμίας. Αυτή είναι η στιγμή να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και να μην παρασυρθούν σε αυτό που μπορούσε να είναι μία τεράστια σύγκρουση».

Ο Άραβας αρθρογράφος έχει τη δική του εκτίμηση για το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πολέμου και συνιστά σε Ελλάδα και Αίγυπτο να μην υποχωρήσουν. Εμείς ας το αφήσουμε ασχολίαστο για να επικεντρωθούμε στο βασικό: αρχίζουν πλέον πολλοί να «βλέπουν» ότι η δυναμική της ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης και συνολικά των αντιπαραθέσεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πόλεμο.

Ένα από τα σημάδια ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου καλά είναι πάντα όταν οι στρατηγοί αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικοί κάνοντας «καυτές» δηλώσεις. Σ

τις 3 Δεκεμβρίου, από την ενημέρωση των δημοσιογράφων στο ΓΕΝ, βγήκε -επειδή «έπρεπε» να βγει- η εξής είδηση: ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης έκανε την εξής χαρακτηριστική δήλωση: «Θα πάμε μπροστά, θα ρίξουμε κι όσες φάμε»! Σαν να πρόκειται για καβγά μεταξύ αντίζηλων όπου «δεν τρέχει τίποτε» κάποιος από τους δύο «να φάει μερικές παραπάνω»! Όταν «χρειάζεται» να ειπωθούν τέτοια…

Είμαστε έτοιμοι να στείλουμε τα παιδιά μας να σκοτωθούν για τους υδρογονάνθρακες;

Οι γενιές που είχαν γνωρίσει τη φρίκη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής στην Ελλάδα δεν ζουν πια - ή ζουν πολύ λίγοι. Ο πόλεμος του 1974 στην Κύπρο βιώθηκε μόνο από τους Κύπριους - οι Έλληνες τον παρακολούθησαν μέσα από τις ειδήσεις.

Οι νέες γενιές που μεγάλωσαν σε συνθήκες ειρήνης έχουν συνηθίσει να θεωρούν την ειρήνη «δεδομένη». Έτσι, ο κίνδυνος του πολέμου φαίνεται μακρινός, σαν να φορά όλους τους άλλους τριγύρω αλλά όχι εμάς.

Μακάρι βέβαια να αποδειχτεί για πάντα μακρινός, αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν επιτρέπουν να τον υποτιμήσουμε. Η «εστία» της Συρίας είναι ακόμη ενεργή και παράγει διαρκώς «σεισμικά» κύματα. Η Μ. Ανατολή είναι αποσταθεροποιημένη σε συστήματα συμμαχιών στα οποία εμπλέκονται και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (κυρίως ΗΠΑ και Ρωσία). Η Τουρκία έχει ήδη γίνει μέρος του «προβλήματος» με την εισβολή στη Συρία και την ανάμιξή της στη Λιβύη. Και η υπόθεση με τις ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο είναι ένα βήμα πριν τη στρατιωτική εμπλοκή.

Σε τέτοιες συνθήκες, το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε εκ του ασφαλούς γεωπολιτική ανάλυση για τα κίνητρα και τα σχέδια των άλλων. Το ζήτημα είναι να ξεκαθαρίσουμε τι απαιτούμε από τη δική μας χώρα. Ας σκεφτούμε λίγο πιο αφαιρετικά: αν στη δεκαετία του ’90 έγινε εφικτή μια κρίση τύπου Ιμίων, σήμερα που η ένταση στην περιοχή πλησιάζει το «σημείο βρασμού», είναι ή όχι μεγαλύτερος ο κίνδυνος πολέμου; Και πρέπει να μας κινητοποιήσει αυτή η τρομερή πιθανότητα, που μόνο αμελητέα δεν είναι;

Η νοτιοανατολική Μεσόγειος μυρίζει μπαρούτι, κι εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε έτοιμοι να στείλουμε τα παιδιά μας να σκοτωθούν για τους υδρογονάνθρακες; Διότι υπάρχει πράγματι ένας τρόπος να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πρόσφυγες, και τότε να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο τους λόγους που στέλνουν τους πρόσφυγες στα μέρη μας: να πολεμήσουμε για τους υδρογονάνθρακες.

Υ.Γ. Υπάρχει ασφαλώς το ζήτημα του «διεθνούς δικαίου» και των «κυριαρχικών δικαιωμάτων». Με το οποίο όμως θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο.