του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Κάθε φορά που γράφω ένα νέο κείμενο, άμαθος λόγω πρότερου επαγγέλματος, αλλά συνάμα ενθουσιασμένος για αυτή τη δυνατότητα που απέκτησα μετά τα 50 μου χρόνια,διακατέχομαι από μια έντονη ανησυχία. Ανησυχώ υπέρμετρα μήπως και με τα γραπτά μου χαρακτηριστώ ως οπαδός της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης, όταν στην πραγματικότητα κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα δεν έχει καταφέρει να με εκφράζει, όταν η αλήθεια μου είναι πως δυσφορώ απίστευτα με την ποιότητα σχεδόν του συνόλου της πολιτικής μας κουλτούρας και των εκφραστών της.

Έτσι και σήμερα, που θα σας μιλήσω για τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η επίσκεψη του Υπουργού κ. Γεραπετρίτη  και η περιοδεία του στο νησί μας, ξεκινώ με την ειλικρινή δήλωση πως ακριβώς τα ίδια θα έλεγα αν επρόκειτο για Υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ ή όποιου άλλου στην ίδια ακριβώς θέση, του νικητή της προηγούμενης αναμέτρησης και διαφαινόμενου νικητή στις επερχόμενες εκλογές.

Παρακολούθησα διαδικτυακά, τόσο την τριαντάλεπτη περιήγηση στην αγορά της Ερμού, όσο και τη βόλτα στην Αγία Παρασκευή, στον Ταξιάρχη Μανταμάδου, αλλά και την ομιλία στο ξενοδοχείο Elysion. Πρωταρχικά, θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου άποψη πως ο κ. Γεραπετρίτης είναι ένας ιδιαίτερα ευφυήςκαι ικανός άνθρωπος, με γνώσεις και γνώση. 

Αναρωτήθηκα, πότε άλλοτε την τελευταία τετραετία αλλά και παλιότερα είχα δει ξανά πρώην και εν δυνάμει Υπουργούς μαζί με πρώην και νυν Δημάρχους και υποψήφιους βουλευτές, να σουλατσάρουν τόσο ευδιάθετοι στην Ερμού; Θυμάται κανείς μια οποιαδήποτε στιγμή ενδιάμεσα σε κυβερνητική θητεία και όχι σε προεκλογική περίοδο, Υπουργούς να κόβουν βόλτες στην αγορά του νησιού μας;

Περπάτησαν, βγήκαν selfie, είπαν καμιά εκατοσταριά καλημέρες, αγκαλιάστηκαν με καμιά εικοσαριά οπαδούς, αντάλλαξαν δέκα κουβέντες, έκαναν άλλες εκατό χειραψίες και ολοκλήρωσαν τρισευτυχισμένοι, σχεδόν σε οργασμική, πολιτική έκσταση. Αστειεύτηκαν μεταξύ τους μπροστά στις κάμερες, κανείς τουλάχιστον φανερά σε αυτά τα 30 λεπτά δεν εκφράστηκε αρνητικά ή τους έφερε σε δύσκολη θέση όλα πήγαν εξαιρετικά και υπέροχα.

Αναρωτήθηκα,  ετούτοι οι άνθρωποι τι άραγε να σκέφτονται το βράδυ λίγο πριν να κλείσουν τα μάτια τους, τις ώρες που οι περισσότεροι από όλους μας, αναλογίζονται και λένε αλήθειες μόνοι με τον εαυτό τους; Πιστεύουν πως ήρθαν σε επαφή με το Μυτιληνιό λαό; Θεωρούν πως προσέφεραν με το σουλάτσο στην αγορά; Πως αφουγκράστηκαν τα προβλήματα και πως η μέρα τους ήταν δημιουργική; Και τι δεν θα έδινα να ήμουν σε μια γωνιά της σκέψης τους.

Αναρωτήθηκα επίσης, σχετικά με τους συμπατριώτες μου, αυτούς που με αυθόρμητη χαρά αγκαλιάστηκαν, έβγαλαν φωτογραφίες ή επευφήμησαν τους περιπατητές πολιτικούς, πως ένοιωσαν μετά την απομάκρυνση από τη σκηνή; Είναι το συναίσθημα, αντίστοιχο με αυτό όσων αναμένουν στο τέλος μιας θεατρικής παράστασης, ή μιας συναυλίας για να βγάλουν μια φωτογραφία με το είδωλό τους ή να πάρουν ένα αυτόγραφο; Αισθάνθηκαν συναισθηματικά πλήρεις, ίσως να ένοιωσαν κομμάτι της νίκης, όπως οι οπαδοί της ομάδας που πήρε πρωτάθλημα και συνεισέφεραν με την υποστήριξή τους;

Η μόνη διαφορά, που εμφανώς διακρίνω, είναι πως η ποδοσφαιρική μας ομάδα δεν μας προδίδει ποτέ, αγωνίζεται ακόμα κι αν χάνει υπό το ίδιο έμβλημα και για τον ίδιο στόχο και σίγουρα ή ήττα της ή ο κακός σχεδιασμός δεν μας στοιχίζει πέρα από μια προσωρινή στεναχώρια. Η απογοήτευση των κομμάτων και των στελεχών τους, η απουσία των ευδιάθετων πολιτικών διαβατών από την καθημερινότητα και τα προβλήματα μετά τις κάλπες, στοιχίζειπροσωπικά και πολλές φορές πονάει. Άραγε κάποιοι από αυτούς που χθες χάρηκαν την επαφή με τους ηγέτες τους θα είναι ανάμεσα σε εκείνους που μονολογούν ενδιάμεσα στις τετραετίες «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το νησί», ή «Δεν έχουν επαφή οι πολιτικοί μας με τον κόσμο, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στη πραγματική ζωή»;Αλίμονο, δεν τους κατηγορώ, σέβομαι απόλυτα τις όποιες πεποιθήσεις του καθενός, αλλά επίσης δηλώνω έντιμα πως οποτεδήποτε κοιτάζω αντίστοιχες εικόνες σφίγγεται το στομάχι μου και πιθανότατα έχω πρόβλημα και πρέπει να το δω.

Κατά τη διάρκεια της promenade στην Ερμού ο Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου φαίνεται να συνομιλεί με τον κ. Μηταράκη για 3-4 λεπτά και στη συνέχεια η δημοσιογράφος ρωτάει τον πρώτο αν εξέθεσε στον Υπουργό τα προβλήματα του εμπορικού κλάδου. Αναρωτήθηκα έτσι στο ποδάρι, ανάμεσα στις selfie και τις χειραψίες λέγονται τα προβλήματα; Μπορεί να γίνεται έτσι, δεν ξέρω από πολιτικά τερτίπια και για αυτό δεν εκφέρω άποψη. Θυμήθηκα πάντως μια σκηνή από το «Υπάρχει και φιλότιμο» που όταν ο Κωνσταντάρας ρωτά το Ντούζο για την 5^η συνεχόμενη έκκληση των χωριατών να κατασκευασθεί γεφύρι εκείνος απαντά «Κύριε Υπουργέ μου χωριάτες είναι δεν έχουν τι να κάνουν και υποβάλλουν εκκλήσεις». 

Είδα το συμπαθή Δήμαρχο Δυτικής Λέσβου κ. Βέρρο να υποδέχεται τον κ. Γεραπετρίτη στον Ταξιάρχη και τον Περιφερειάρχη κ. Μουτζούρη στην ομιλία στο Elysion. Θυμήθηκα το μακρινό Φεβρουάριο του 2020 τους δυο εξαίρετους τοπικούς άρχοντες, μόνους εντός του Στρατοπέδου Κυριαζή, με τα ΜΑΤ έτοιμα ξανά να εφορμήσουν και τους Μυτιληνιούς εξαγριωμένους να πολιορκούν το Στρατόπεδο. Ο κ. Βέρρος αποκαμωμένος όλη τη μέρα στο δρόμο είχε καθίσει τότε στο γραφείο μου για να πάρει λίγες ανάσες. Ο Περιφερειάρχης μιλούσε συνεχώς στο τηλέφωνο με τον κ. Γεραπετρίτη εκλιπαρώντας τον να παρέμβει στον Πρωθυπουργό και να αποσυρθούν τα ΜΑΤ με το πλοίο της γραμμής που έφευγε στις 8, προκειμένου να αποφευχθούν επεισόδια και τραυματισμοί, προκειμένου να μην εισβάλλουν οι συμπατριώτες μας μέσα στο Στρατόπεδο και γίνουν όσα έγιναν. Όταν πια τα τηλεφωνήματα είχαν ξεπεράσει τα 10 κι όταν είδε πως δεν υπήρχε καμιά διάθεση εκτόνωσης και καμιά συναίσθηση της σοβαρότητας και των κινδύνων είπε αυτά που όλοι έχουν δει στα κανάλια, με πιθανό εσωκομματικό κόστος, αλλά με σίγουρη αναγνώριση από πολλούς που τότε του έδιναν δίκιο και τον ένοιωθαν κοντά τους. Φυσικά, απλά για την ιστορία, πρέπει να σας μεταφέρω πως εκείνοι οι δυο τοπικοί άρχοντες ήταν και οι μοναδικοί που βρέθηκαν παρόντες εκεί κι ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Αναρωτήθηκα ωστόσο, κοιτώντας τους χθες, περνάνε άραγε από το μυαλό τους αυτές οι θύμησες ή έχουν ξεχαστεί; Τι είναι αυτό που αλλάζει και μας κάνει να ξεχνάμε ή να κάνουμε πως δεν θυμόμαστε; Ο σεβαστός ιερέας του Μανταμάδου που είχε ανέβει πάνω σε μια μπουλντόζα στην Καράβα και φώναζε πως δε θα δεχτεί καμιά φυλακή στην περιοχή πως αισθάνεται σήμερα που ο άλλος σεβαστός ιερέας ξενάγησε τον κ. Γεραπετρίτηκαι τον κ. Μηταράκη στο ανεγερθέν με έξοδα της εκκλησίας Γηροκομείο, ζήτησε και πήρε την υπόσχεση για κρατική συνδρομή;

Αναρωτήθηκα, οι περιπατητές στην αγορά της πόλης είδαν άραγε τα κλειστά καταστήματα, τις έρημες καφετέριες που «ενοικιάζονται» μάταια απέναντι από τις λαμαρίνες; Το σίγουρο είναι πως πέρασαν με γοργό βήμα και δεν έβγαλαν selfie, παρά μόνο δίπλα στην τοιχογραφία του Ελύτη, στην Κομνηνάκη, κάτω από τον ποιητή που πολύ φοβάμαι πως δε θα του πολυάρεσε να είναι στο ίδιο κάδρο με πολλούς. Ίσως και να σιγοψιθύριζε, μπορεί και να μου φάνηκε, αλλά σα να άκουσα τους στίχους:

«Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μέςστ’άπαταμιάν ηχώ

Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό

και μισή να σε κλαίω μέςστόν Παράδεισο.»

Καλύτερα να μην αναρωτιέμαι και να μη θυμάμαι πολύ……«μισή να μη σε κλαίω μες στον Παράδεισο».

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία