Είχαμε συνεννοηθεί να πάμε για παιγνίδι στα Τσαμάκια. Πρόσφατα είχαμε ανακαλύψει ότι αν φωνάζαμε δυνατά βάζοντας τα χέρια στο στόμα σαν χωνί η φωνή μας ακουγόταν δύο φορές, έκανε δηλαδή αντίλαλο, όταν στρεφόμαστε προς το χωριό μας την Μήθυμνα..
Μας άρεσε το παιχνίδι με την ηχώ. Είχε μεγάλη γοητεία σε μας να λέμε κάτι και κάποιος να το εκλαμβάνει στα σοβαρά και να μας το επαναλαμβάνει, σαν να μας κοροϊδεύει που θέλαμε να τον κοροϊδέψουμε με λίγο αλλαγμένη την φωνή μας και είχαμε και κάποιο φόβο για το άγνωστο, που αφού είχε τέτοιες ιδιότητες και μας επέστρεφε τη φωνή μας και μάλιστα ελαφρώς αλλαγμένη, μήπως θα μπορούσε να μας επιστρέψει και κάποια ευχή μας, όχι με ήχο, αλλά πραγματοποιημένη, ή να κάνει σωστά την πρόσθεση δυό αριθμών και να μας δίνει το σωστό αποτέλεσμα και ποιος ξέρει και ποιες ιδιότητες να είχε ακόμα, που εμείς δεν γνωρίζαμε..
Σήμερα θα το “αναγκάζαμε” να μας φανερώσει και άλλες ιδιότητες που πιθανόν να είχε.
Όμως καθώς κατεβαίναμε για να πάμε στα τσαμάκια, είδαμε τον Χαρίλαο τον συμμαθητή μας να κρατά χαμογελαστός μια μπάλα ποδοσφαίρου, καινούργια, φουσκωμένη, πέτσινη, εξαιρετική για ποδόσφαιρο και χαρήκαμε που θα παίζαμε και μάλιστα με πρώτης τάξεως μπάλα και προφανώς θα αφήναμε τα τσαμάκια και τους αντίλαλους για άλλη χρονική στιγμή γιατί αντίλαλο θα είχαμε κάθε μέρα από τα τσαμάκια, αλλά μπάλα δεν ξέραμε πότε θα ξανά είχαμε.
Χωριστήκαμε σε ομάδες. Ο Χαρίλαος ήταν δικαιωματικά ο αρχηγός της μιας ομάδας ως κάτοχος μπάλας και επέλεξε τους συμπαίκτες του. Οι άλλοι θα αποτελούσαν την αντίπαλη ομάδα για σήμερα. Πήγαμε λοιπόν οι συμμαθητές και οι φίλοι για να παίξουμε μπάλα στην αυλή του σχολείου που παίζαμε συνήθως, όμως τώρα είχαν παιγνίδι ποδοσφαίρου οι μεγαλύτεροι του Γυμνασίου - Λυκείου και εμείς οι μικροί του Δημοτικού δεν μπορούσαμε να παίξουμε.

Επειδή όμως είχαμε όρεξη για παιγνίδι και κυρίως επειδή είχαμε μπάλα πράγμα σπάνιο και δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία για παιγνίδι, πήγαμε δίπλα από τα τσαμάκια στο χώρο μπροστά από το τυροκομείο και φτιάξαμε πρόχειρα τα τέρματα και αρχίσαμε να παίζουμε με την ολοκαίνουργια μπάλα, να παίρνουμε χαρά και ευχαρίστηση, αλλά και ικανοποίηση που η μπάλα μας άκουγε και πήγαινε όπου θέλαμε να πάει, ήταν αρκετά γλυκιά και μαλακιά, δεν πόναγε το κεφάλι μας στις κεφαλιές, ιδανική για ντρίπλες, για μίτους, για κόντρα μαρκαρίσματα, επιχειρήσαμε τις κεφαλιές ψαράκι, κάποιος έκανε και το ανάποδο ψαλιδάκι, με γέλια φωνές τρεχαλητά χαρούμενα και αφού αλληλο κλωτσηθήκαμε αρκετή ώρα και ιδρώσαμε αρκετά, είμαστε οι νικητές ως συνήθως και εμείς και η άλλη ομάδα γιατί καμία ομάδα δεν παραδεχόταν ότι έχασε, πήγαμε στην ανατολική πλευρά του αλσύλλιου, γιατί στο τρίτο τέταρτο πεύκο από το χωματόδρομο, είχαμε παρατηρήσει ότι ένα μεγάλο κομμάτι του εδάφους δεν ήταν όπως το υπόλοιπο, με βραχάκια και πέτρες και σκληρό χώμα, αλλά είχε μαλακό χώμα εύπλαστο, σταχτοπράσινο και έμοιαζε πολύ με πλαστελίνη.

Παίρναμε λοιπόν το εύπλαστο χώμα το ζυμώναμε με τα χέρια μας και φτιάχναμε διάφορα, σαν και εκείνα που φτιάχναμε με την πλαστελίνη, αλλά επειδή γρήγορα ξεραινόταν έπρεπε να προσθέτουμε και λίγο ακόμα φρέσκο υλικό που και αυτό σε λίγο ξεραινόταν και ότι θέλαμε να φτιάξουμε έπρεπε να το φτιάξουμε γρήγορα. Αφού χορταίναμε το παιγνίδι με την δωρεάν "γενόσημη" πλαστελίνη, γιατί η πλαστελίνη είχε μισή δραχμή μια στήλη κυλινδρική και μισές δραχμές εμείς τα παιδιά από το Κστο δεν είχαμε αρκετές για να αγοράσουμε, επειδή ως γνωστόν χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά δεν έφταναν για όλους και παίρναμε θέση κοντά στην έξοδο από τα τσαμάκια, ώστε να μην πολύ φαινόμαστε από το δρόμο, αλλά να μην χάνουμε και την επαφή με την ηχώ και τον αντίλαλο και μας άρεσε να φωνάζουμε δυνατά ό,τι μας ερχόταν στο νου από το πως λαλεί ο κόκορας, πώς βελάζει η κατσίκα και πώς μουγκανίζει η γελάδα, αλλά και διάφορες λέξεις που επειδή δεν γνωρίζαμε το νόημά τους, στρουθίο, πόα, οπή, ουτοπία, ιμερτή, οι δάσκαλοι μας τιμωρούσαν.

Όλοι γελούσαμε και χαιρόμαστε με αυτό το παιγνίδι. Κάποιος πρότεινε να φωνάζουμε ό,τι βρισιές γνωρίζαμε αλλά δεν βρήκαμε καλή την ιδέα του και επειδή σκεφτήκαμε τις τιμωρίες των μαμάδων μας, δεν το κάναμε. Όμως θέλαμε να φωνάξουμε τα ονόματα των ωραίων μας συμμαθητριών, ένα-ένα και να ακολουθεί η λέξη φιλιά. Αλλά έτσι θα γινόμαστε αντιληπτοί και δεν θέλαμε να γίνουν γνωστές οι προτιμήσεις μας. Φωνάζαμε λοιπόν ένας ένας την λέξη φιλιά και νοερά προφέραμε ένας ένας το όνομα της συμμαθήτριας που την βρίσκαμε όμορφη. Αλλά επειδή ήταν πολλές οι ωραίες φωνάζαμε πολλές φορές την λέξη φιλιά και άλλες τόσες φορές προφέραμε νοερά τα ονόματα των συμμαθητριών μας, χωρίς να ξέρει ο ένας τί όνομα είχε κατά νου ο άλλος. Και όλα αυτά με γέλια, με χαρές, με τρεχαλητά και με χαρούμενα επιφωνήματα. Αφού είχαμε κουραστεί αρκετά και αφού υποψιαζόμαστε ότι οι μαμάδες μας θα είχαν ανησυχήσει παίρναμε τον δρόμο του γυρισμού, περνάγαμε από το δρόμο δίπλα από το κτήμα του Ντερμιτζή, περπατούσαμε πίσω από το νεκροταφείο, και ανεβαίναμε κατάκοποι μετά από τόση δράση στο σπίτι.

Οι μαμάδες μας, που μας περίμεναν, έκαναν ένα γρήγορο οπτικό έλεγχο για να διαπιστώσουν πιθανά χτυπήματα και τραυματισμούς, αν είχαμε καινούργια κάπαλα στα γόνατα και κατόπιν άρχιζαν τις φωνές και τις φοβέρες για να μην κάνουμε αταξίες, επειδή οι τιμωρίες μας περίμεναν και το κυριότερο ότι θα τα έλεγαν όλα στον μπαμπά. Κατόπιν άρχιζε το μαρτύριο του υποχρεωτικού πλυσίματος χεριών και ποδιών, με σαπούνι πράσινο, στο σαπουνάδικο του Τρύφωνα καμωμένο και καθαροί και περιποιημένοι καθώς είμαστε, μας στρίμωχναν για μελέτη των μαθημάτων της επόμενης μέρας κι εμείς περιμέναμε να περάσει η μέρα για να ξαναβρεθούμε με την παρέα μας και να κάνουμε τα ίδια την επόμενη.