Έτος 50 μ.Χ. πριν σχεδόν 2000 χρόνια στη σημερινή Βρετάνη, που τότε λεγόταν Αρμορίκη, ευημερούσε ή παρήκμαζε, ένα παραθαλάσσιο χωριό λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το υποτιθέμενο γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Το χωριό ήταν χτισμένο σε επτά λόφους και οι κάτοικοι του πίστευαν μάλλον αφελώς πως ο τόπος τους ήταν ένα «τρανό χωριό».

Αποτελούσε σύνορο της μεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με ισόβιο τότε μονάρχη τον Ιούλιο Κυριάκιους Καίσαρα. Το χωριό δεν είχε τίποτα να φοβηθεί υπό την προστασία του και όλα πήγαιναν πρίμα, αν εξαιρέσει κανείς πως ένα μικρό προβληματάκι αποτελούσαν οι κατά περιόδους μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες αφίξεις βαρβάρων από τα απέναντι παράλια της Μ. Βρετανίας που τότε την έλεγαν απλά Βρετανία γιατί δεν ήταν μάλλον τόσο μεγάλη. Αποτέλεσμα ήταν το χωριό να έχει ταυτιστεί με τις αφίξεις ορδών και να προσπαθεί ανεπιτυχώς να ανακάμψει στο εμπόριο και τις μετακινήσεις, μένοντας όμως πολύ πίσω σε σχέση με τα αντίστοιχα άλλα Γαλατικά χωριά των παραλίων.

Ας είναι καλά η Αυτοκρατορία όμως, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με λιγότερη, είχε βρει τους τρόπους να αντιμετωπίζει τις ορδές των βαρβάρων, χτίζοντας μάλιστα ένα στρατόπεδο φύλαξης τους και υπενθυμίζοντας στους χωρικούς συχνά πυκνά ότι τους προστατεύει και δίνει άμεσες λύσεις σε όλα τους τα προβλήματα.

Το χωριό είχε αποφασίσει, σε αντιδιαστολή με όσα φανταστικά διαβάζεται για ανυπότακτους Γαλάτες, την πλήρη συμμόρφωση και υποταγή στις επιταγές της κεντρικής διοίκησης της Ρώμης. Ο επικεφαλής δρυΐδης Στρατίξ (ιατρός της εποχής αλλά και προκαθήμενος) είχε ταυτιστεί απόλυτα με τις επιταγές και τα συμφέροντα της Ρώμης και έκανε τα αδύνατα δυνατά να εφαρμόσει όλα τα σχέδια και τις υποδείξεις της όπως επίσης και να μετριάσει στο μέτρο του δυνατού τις όποιες αντιδράσεις και αντίθετες φωνές.

Από την ίδια περιοχή κατάγονταν και ένας επιφανής Συγκλητικός ο παλαιότερα Μπαμπίξ που πήρε το ρωμαϊκό όνομα Χαραλάμπιους σαν μετοίκησε στη Ρώμη. Φυσικά επισκέπτονταν συχνότατα τον τόπο καταγωγής του, ενδιαφερόταν για το καλό των συμπατριωτών του τόσο πολύ ώστε κανείς δεν μπορούσε να κάνει ούτε βήμα αν δεν είχε τη δική του στήριξη. Οι άνθρωποι του, οι πιστοί του, ήταν πολλοί και σοφά τοποθετημένοι σε διάφορα πόστα της επαρχίας ώστε να φροντίζουν για τα συμφέροντα του μέντορα και ηγέτη τους.

Έπαρχος της περιοχής ήταν ένας παλιότερα άνθρωπος του Αυτοκράτορα που ωστόσο έχασε την εμπιστοσύνη του σαν κάποτε διαφώνησε με τον τρόπο διαχείρισης των ορδών. Βλέπετε δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως η Αυτοκρατορία είχε μετατρέψει τον τόπο τους σε κυματοθραύστη των εισβολέων, σε τόπο φυλακής ώστε να προστατευτεί η υπόλοιπη επικράτεια, ανεξάρτητα αν υπέφεραν εκείνοι από τον όγκο αλλά και τα απόνερα τους.

Ο Έπαρχος Μτζουρίξ λοιπόν έπαψε να απολαμβάνει της εύνοιας της Αυτοκρατορίας και αποφασίστηκε η αντικατάστασή του από ένα πιστό, δοκιμασμένο και άξιο Στρατηγό της Ρώμης.

Δυστυχώς για το χωριό ο Συγκλητικός, όπως άλλωστε και όλοι οι αντίστοιχοί του ιστορικά, προέτασσε τα προσωπικά του συμφέροντα από αυτά του Αυτοκράτορα, πίστευε πως η Επαρχία ήταν το τσιφλίκι του και για αυτό αν και φανερά ταυτίζονταν με τις αποφάσεις του, υπογείως είχε άλλα σχέδια και συνέχιζε να στηρίζει τον, ας τον πούμε, «αντάρτη» Έπαρχο. Έτσι έκαναν διαχρονικά οι Συγκλητικοί μέχρι τη στιγμή που έχαναν τα κεφάλια τους αν και στην περίπτωση του Καίσαρα πήγαν αλλιώτικα τα πράγματα.

Θύμα των αλλαγών έπεσε δυστυχώς και ο άμοιρος δρυίδης, μάλλον ο τελευταίος τροχός της αμάξης στις αυτοκρατορικές ραδιουργίες. Καμιά σημασία δεν είχε η απόλυτη υποταγή του ούτε τα λόγια πίστης και οι όρκοι του στους Θεούς των Ρωμαίων. Αυτός απορρόφησε όλη τη δυσαρέσκεια για όσα δεν έγιναν και για όσα έγιναν στραβά στο χωριό.

Κρίθηκε από τον Συγκλητικό λίγος και ανεπαρκής, έπαιξε το ρόλο του και έπρεπε να αντικατασταθεί ακόμα κι αν αυτό θα τον έριχνε στην κατάθλιψη.

Ενδεχομένως βέβαια και να του τάξανε κανένα θεραπευτήριο να διοικήσει για να παρηγορηθεί. Αντικαταστάτης επιλέχτηκε ένας από τα πιο εξέχοντα πρόσωπα της Επαρχίας ο Βοηθός ΕπάρχουΠαναγίξ και σαν να μην έφτανε αυτό πήρε μαζί του όλους τους βοηθούς του δρυΐδη, απογυμνώνοντάς τον εντελώς.

Ο θησαυροφύλακας του χωριού Κατσαβελίξ, ο Βάρδος Πολιτισμού Τσακιρίξ, ο επόπτης πηγαδιών και πηγών Φλωρίξ κι ένα σωρό άλλοι,μη γεμίζουμε με ονόματα, εγκατέλειψαν χωρίς ενδοιασμούς το δύστυχο δρυΐδη που ψέλλισέ μερικές κατάρες κατά του Συγκλητικού για να εισπράξει μονάχα μια μεγαλοπρεπή επισήμανση για «Αυτογνωσία και Ψυχραιμία» αν ήθελε να διατηρήσει μελλοντικά το πολιτικό κεφάλι του.

Στο χωριό πολλοί κατάλαβαν τη στεναχώρια του δρυΐδη αλλά πολλοί λιγότεροι τον λυπήθηκαν. Αυτά παθαίνουν διαχρονικά όσοι ακόμα και υποτακτικά ακολουθούν πιστά τις επιταγές της Ρώμης. Τους ξεζουμίζει και τους πετά σαν δεν τους έχει ανάγκη. Ίσως αυτό να είναι μάθημα και για τους επόμενους αν και τα οφίκια ήταν πάντα τόσο γλυκά που ελάχιστα διδάσκονται οι επόμενοι από τα παθήματα των προηγούμενων.

Φυσικά όσα σας περιέγραψα χαριτολογώντας δεν έχουν καμιά σχέση με την εποχή μας. Τότε Αυτοκρατορία τώρα Ψωροκώσταινα, τότε όλοι Ρωμαίοι πολίτες αλλά όχι με τα ίδια δικαιώματα τώρα όλοι ίσοι και ελεύθεροι πολίτες χα χα, τότε όποιος αντιδρούσε έχανε τη ζωή του, τώρα έχουμε και ανεξάρτητους που λέει ο λόγος.
Όπως και στις ταινίες οφείλω να γράψω πως όσα μυθεύματα διαβάσατε είναι ένα Αυγουστιάτικο χωρατό αποτελούν προϊόν φαντασίας και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις.

Άλλωστε από τότε ευτυχώς έχουμε δημοκρατία, όσοι επιθυμούν μπορούν με ευκολία να ασχοληθούν με τα κοινά, ο λαός αποφασίζει και εκλέγει, Μονάρχες και Συγκλητικοί δεν υπάρχουν πια, όπως δυστυχώς και λυπάμαι που σας το χαλάω μύθος ήταν και το χωριό του Αστερίξ εκεί παλιά στη Βρετάνη. Αντιθέτως δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το χωριό που σας έγραψα. Λέτε να υπήρξε;

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία