Οι απόκριες μπορεί να πέρασαν όμως η αμφίεση που θα φορεθεί ξανά εν όψη εκλογών είναι εκείνη του λύκου, που με προβιά προβάτου θα μας προσεγγίσει και με φράσεις όπως: «Ο πρωτογενής τομέας είναι ατμομηχανή ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας», «αναξιοποίητες δυνατότητες της υπαίθρου» και διάφορες άλλες σχετικές και παρεμφερείς με αυτές θα ζητήσει από εμάς τους αγρότες- με την ψήφο μας - να συναινέσουμε στο ξεκλήρισμα μας. Διότι όταν ακολουθείται μια προδιαγεγραμμένη πορεία στη λογική «κόστους- οφέλους», το αποτέλεσμα οδηγεί στη καταστροφή. Στη προκειμένη περίπτωση η πορεία είναι ο εναρμονισμός της παραγωγής και της οικονομίας στο κέρδος, μεδεσπόζουσαθέσησταλόμπι συμφερόντων και το αποτέλεσμα είναι η καταστροφή του πρωτογενή τομέα. Αυτό δηλαδή που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και στη νεα Κοινή Αγροτική Πολιτική με τα «συνεργατικά σχήματα» και την «πράσινη μετάβαση».                                    

Στα αλήθεια υπάρχει σήμερα προοδευτικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη στον πρωτογενή τομέα, ανάπτυξη που δίνει ζωή στα χωριά της υπαίθρου, αν σ αυτή την ανάπτυξη εξαιρούνται οι αγρότες, οι παραγωγοί του αγροτοδιατροφικούπλούτου; Εκτός αν θεωρούν ανάπτυξη το κέρδος μονοπωλιακών και επιχειρηματικών ομίλων που στηρίζεται στη ζημιά των αγροτών. Επειδή τα συμφέροντα παραγωγών και μονοπωλίων δεν ταυτίζονται.  Τα μονοπώλια και οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικοί μεταξύ τους αγοράζουν φτηνά την πρώτη ύλη. Ο ανταγωνισμός τους προκαλεί ακρίβεια και ανατιμήσεις στα προϊόντα που φτάνουν ακριβά στο ράφι του καταναλωτή αλλά και αυξήσεις στο κόστος παραγωγού.

Κάθε νέα αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής είναι ένας νέος «κόφτης». Οι αγρότες καλούνται να ζήσουν με επιδοτήσεις που μετατράπηκαν σε επιδόματα. Ακόμα και έκτακτες αποζημιώσεις που δίνονται κάτω από την πίεση του αγροτικού κινήματος παιρνάνε από «χίλια μύρια κύματα» τεχνικών λαθών εως ότου καταβληθούν. Ενδεικτική είναι η πρόσφατη καταβολή της αποζημίωσης για τις ζωοτροφές. Επίσης από την πίεση του αγροτικού κινήματος καταφέραμε την επιστροφή Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο. Αυτή που μας έκοψαν ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ  όταν ψήφιζαν μαζί το 3^ο μνημόνιο. Ενώ άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανά δοθεί «εάν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες». Την ίδια στιγμή όμως μπουκώνουν κάθε χρόνο εφοπλιστές και κλινικάρχες με 370 εκατομμύρια ευρώ για αφορολόγητο πετρέλαιο και ΕΦΚ στα καύσιμα. Βεβαίως έχουμε και την πολυπροβαλλόμενη αποζημίωση για την ακαρπία του λεσβιακού ελαιώνα ένα αίτημα που προέβαλαν συνεχώς οι αγρότες μέσα από την Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου. Αν και είχε εξαγγελθεί πανηγυρικά η «άμεση» καταβολή της από τον Νοέμβρη φτάσαμε στον Μάρτη. Ο αγροτικός κόσμος «το έχει τούμπανο» και οι κυβερνητικοί «κρυφό καμάρι» ότι «θα την βάλλουν λίγο πριν τις εκλογές για να δείξουν ότι βάζουν χρήματα». Αφενός για να αφήσουν την εντύπωση στους ανθρώπους των πόλεων ότι οι αγρότες είναι αποδέκτες παχυλών επιδοτήσεων δημιουργώντας κοινωνικό αυτοματισμό αλλά και να φτιάξουν το προφίλ των οικονομικών παροχών. Χρησιμοποιώντας την και ως μορφή πίεσης για εξαγορά ψήφων αδιαφορώντας την αγωνιώδη αναμονή της από τους αγρότες.

Ο αγρότης όμως χρειάζεται σήμερα αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος σε μια σειρά από αγροτικά προϊόντα όχι με τη μορφή ελεημοσύνης κάθε χρόνο, αλλά ως αντιστάθμισμα και αναγνώριση της επένδυσης σε κόπο και χρήματα που απαιτείται για την παραγωγή τους. Χρειάζεται για να μπορεί να συνεχίσει να παράγει κατώτερες εγγυημένες τιμές σε όλα τα προϊόντα που να εξασφαλίζουν ένα περιθώριο κέρδους για να μπορεί να συνεχίσει τις καλλιεργητικές του δραστηριότητες. Χρειάζεται αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ ώστε να αποζημιώνει στο 100% την παραγωγή σε φυτικό και ζωικό κεφάλαιο σε όλες τις νόσους και τους φυσικούς κινδύνους με άμεσες εκτιμήσεις και αποζημιώσεις.  Ο αγρότης έχει ανάγκη έργα υποδομών όπως για παράδειγμα μικρά εγγειοβελτιωτικά έργα που θα εξασφαλίζουν την κάλυψη άρδευσης σε κτηνοτροφικές και γεωργικές μονάδες. Ειδικά τώρα με την παρατεταμένη ανομβρία και λειψυδρία που έχει σαν αποτέλεσμα να υποχωρήσει ο υδροφόρος ορίζοντας στη Λέσβο. Έχει ανάγκη επίσης από έργα προστασίας της παραγωγής χωρίς επιβαρύνσεις και τέλη. Οι κτηνοτρόφοι έχουν ανάγκη επιδότησης στις ζωοτροφές, αναβάθμισης των βοσκήσιμων γαιών και επάρκεια κοινοτικών βοσκοτόπων για την ενεργοποίηση δικαιωμάτων στην ενιαία. Τη σύνδεση των επιδοτήσεων με την παραγωγή όπως και στους γεωργούς μόνιμων ή εποχιακών καλλιεργειών. Τη στελέχωση κτηνιατρείων με μόνιμο προσωπικό και την κρατική αρωγή στην φαρμακευτική πρόληψη και καταπολέμηση ζωονόσων.  Οι αλιείς έχουν ανάγκη από κρατικό φορέα ασφάλισης και κατάλληλους εξοπλισμένους χώρους συντήρησης και επεξεργασίας των διατροφικών προϊόντων. Οι μελισσοκόμοι έχουν ανάγκη από ένα ευνοϊκό καθεστώς διάθεσης και εμπορίας του μελιού με την εντατικοποίηση των ελέγχων για τις ελληνοποιήσεις- νοθείες των εμπόρων – εισαγωγέων και τη χορήγηση ελληνικού σήματος αποκλειστικά στους παραγωγούς.  Χρειάζεται να αξιοποιηθούν οι νέες τεχνολογίες και η εξέλιξη της επιστήμης ώστε να αναβαθμιστεί τόσο η εργασία του αγρότη όσο και η αγροτική παραγωγή. Με συστήματα πρόληψης φυσικών καταστροφών αλλά και τηλ-εφαρμογών. Να υπάρξει κρατική μέριμνα για την ενημέρωση και κατάρτιση των αγροτών στη χρήση τους αλλά και σε κτηνιατρικά, γεωπονικά θέματα, κοινοτικά, εθνικά προγράμματα  και χωρίς οικονομική επιβάρυνση. 

Όλα αυτά και πολλά ακόμα δίκαια αιτήματα για τα οποία διεκδικούν οι αγρότες μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους. Για τα οποία υπήρξαν κατακτήσεις από τις κινητοποιήσεις και τις μορφές δράσεις του οργανωμένου αγροτικού κινήματος και χρειάζεται να ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο και κοινοβουλευτικά. Να δυναμώσει η φωνή των αγροτών μέσω της εκλογικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Της μοναδικής πολιτικής δύναμης που στηρίζει σταθερά και αμείωτα τους αγρότες. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι παρακαταθήκη και δέσμευση για νέους αγώνες αλλά κυρίως είναι εγγύηση. Σίγουρη, σταθερή και δοκιμασμένη διαχρονικά υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα χωρίς να υπολογίζει το εκλογικό κόστος για να μπλεχτεί σε κυβερνητικά σχήματα. Ας θυμηθούμε πως πριν δεκαπέντε χρόνια φαινόταν αδύνατο οι «αιώνιοι εχθροί» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσουν. Όμως όταν οι συνθήκες το επέβαλαν το έκαναν μια χαρά μαζί και με κόμματα δορυφόρους τους ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ. Όπως το έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Όπως θα το ξανα κάνει ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όταν «μαγκώσει ο κασμάς». Στις εκλογές δεν κρίνεται ποιο ή ποια κόμματα θα καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση αλλά κυρίως η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ διότι αυτή είναι η μόνη δύναμη που θα μπορέσει να ανακόψει τον σχεδιασμό τους και να ανοίξει το δρόμο για μεγαλύτερες αποσπάσεις και κατακτήσεις προς όφελος των αγροτών, των εργαζομένων της νεολαίας. Είναι η μόνη ψήφος που δε θα μεταλλαχτεί. 

*Ο Σταύρος Μαντατής είναι αγρότης και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ