Και να μη γελάτε παρακαλώ, ούτε να σας προκαλεί έκπληξη ο τίτλος. Διότι, κατά πως λέει κι ο Αλεξανδρινός ποιητής: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για τ’ Ακρωτήρι ( πού να τρέχεις τώρα στην Ιθάκη..), να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος». Αλλά να ΄χεις και γερά αμορτισέρ στο αυτοκίνητό σου, και καλά φουσκωμένα λάστιχα στη μηχανή σου! Αλλιώς, ή που θα τρέχεις στα συνεργεία για επισκευές, ή που θα σου βγουν τα άντερα, από τα συνεχόμενα ντούπου – ντούπου. Αν δε σε βρει κανένα χειρότερο κακό… Αφού σε κάθε 10 μέτρα άσφαλτο, θα πέφτεις και σ’ ένα λούκι, που κόβει κάθετα το δρόμο.

Γιατί, αν δεν το γνωρίζατε, πριν λίγο καιρό, οι δημοτικοί μας άρχοντες (λέμε τώρα..) , θέλησαν να αντικαταστήσουν το παλιό δίκτυο ύδρευσης στη Λεωφόρο Στρατή Ελευθεριάδη. Από τη διασταύρωση του STATUS προς Ακρωτήρι και Ταξιάρχες. Και μαζί με το χαντάκι που έσκαψαν στη μια πλευρά του δρόμου, για να βρουν το παλιό δίκτυο, έκοβαν και κάθετα το οδόστρωμα, κάθε οχτώ - δέκα μέτρα, για να περάσουν τις νέες παροχές νερού και στ’ απέναντι σπίτια. Και αφού τέλειωσε (ας πούμε), το έργο (σημειώνοντας ότι στον παρακαμπτήριο προς Ταξιάρχες – Λουτρά δρόμο, - οδός Αργύρη Αδαλή), η σωλήνα του εξωτερικού δικτύου ύδρευσης των σπιτιών, δε βρίσκεται θαμμένη - τσιμεντωμένη μέσα στη γη (όπως θα πρεπε στον 21ο αιώνα..), αλλά είναι μια μαύρη πλαστική σωλήνα νερού,που βρίσκεται στον αέρα και χιλιοτρύπητη. Αυτό, η δημοτική μας αρχή και η ΔΕΥΑΛ, το ονομάζει «εξωτερικό δίκτυο ύδρευσης».

Αν έχουν το Θεό τους… Με μπαλώματα σε κάθε μέτρο, που κάθε τρεις μέρες γίνεται σιντριβάνι, κι ο δρόμος ποταμός απ’ το χαμένο νερό και οι διαβάτες μούσκεμα από τους πίδακες,. Αλλά επιστρέφω πάλι στο «ολοκληρωμένο δημοτικό έργο»..: Ο εργολάβος, αντί να κλείσει με άσφαλτο τις κάθετες τομές του κεντρικού ασφαλτόδρομου, αφού πρώτα συμπιέσει σωστά το οδόστρωμα, σκέπασε πρόχειρα τα αυλάκια που έσκαψε, κι αφού κανένας από το Δήμο δεν έλεγξε τίποτα πριν παραλάβει το έργο, να μη σου λάχει σήμερα και περάσεις με τροχοφόρο όλον αυτό το δρόμο. Από τη διασταύρωση του γνωστού καφέ μπαρ STATUS (πάει έκλεισε κι αυτό μαζί με τα είκοσι τόσα της Προκυμαίας, προς δόξα της … πασιφανούς ευμάρειας και ανάπτυξης του τόπου μας!), μέχρι το δρόμο προς το Μουσείο Θεόφιλου, όταν ακούς μονάχα, χωρίς να βλέπεις τη κίνηση, σίγουρα θα πιστέψεις πως αποκτήσαμε κι εμείς …οδοντωτό σιδηρόδρομο!

Αμ τι νομίσατε… Μονάχα στα γραφικά (και μαρτυρικά, να μη ξεχνάμε…) Καλάβρυτα έχουν οδοντωτό?. Τόσα ντούπου – ντούπου, δεν πρόκειται ν’ ακούσεις, ακόμα κι αν το σπίτι σου βρίσκεται δίπλα στις ράγες του οδοντωτού των Καλαβρύτων. Μόνο που εκεί περνάει το τραίνο (τι ήθελα και σας το θύμισα τώρα…), ενώ εδώ περνάνε τροχοφόρα. Κι αν είσαι τυχερός και δε κλατάρει το λάστιχό σου ή δε σου στραβώσουν τα σασμάν, σίγουρα θα σου βγουν τα άντερα.

Κι αν είχες την έμπνευση, να βάλεις στη μπαγκαζιέρα του σκούτερ σου, τα αυγά που αγόρασες απ’ το μπακάλη, τότε την πέτυχες σίγουρα την ομελέτα ! (αυτοκαρφώθηκα τώρα…).

Και δεν είναι κακή ιδέα να σας πω, ότι για τις ζημιές που υφίστανται τα οχήματά σας (δίτροχα, τετράτροχα), ο Δήμος έχει την αστική (και ποινική…) ευθύνη. Και για αποζημίωση. Αμ πως… Μόνο δημοτικά τέλη θέλουν να πληρώνουμε? Και τέλη κυκλοφορίας;

Να μη πω και για το άλλο, μέγα πρόβλημα της περιοχής. Τον βιολογικό της Νότιας πόλης εννοώ (γραφικότητα κατάντησε, νομίζω). Που μετά από 20 χρόνια συνεχών υποσχέσεων, του τύπου: «Το έργο έχει δρομολογηθεί» (α ρε Άρη…) φτάσαμε στο : «εμείς το κάναμε πράξη και το δημοπρατήσαμε» (των σημερινών «αρχόντων» μας). Και πλησιάζουμε στο τέλος της τετραετίας, κι ακόμα αναμένουμε να μάθουμε, αν βγήκε επιτέλους ανάδοχος του έργου… Που υποτίθεται ότι θα αναδεικνυόταν μετά την τριετή οδύσσεια της δημοπράτησης!

Θα είχαμε ξεχάσει πια το ταλαίπωρο αυτό έργο, αλλά, μιας και αναφερόμαστε στο χάλι της λεωφόρου Στρ. Ελευθεριάδη και στις περιοχές Ακρωτηρίου, Βαρειάς κλπ., μας το θυμίζει καθημερινά η …υπερχειλίζουσα μπόχα που αναδύεται, από τα ασκέπαστα κανάλια απορροής των βρόχινων (υποτίθεται) νερών, όπου αδειάζουν ανενόχλητα όλοι οι βόθροι της περιοχής. Και που καταλήγουν, βέβαια, στη θάλασσα, προς δόξα της πάλαι ποτέ «σχεδιαζόμενης»… τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής (α ρε Πάνο…).

Κι όταν περνάς καθημερινά από αυτή τη διαδρομή, αλήθεια σας λέω, δε θέλεις να είναι καθόλου «μακρύς αυτός ο δρόμος», κι ας το λέει ο Καβάφης (άλλωστε, για την Ιθάκη μιλούσε, όχι για τα’ Ακρωτήρι…). Γιατί δεν αντέχεται, ούτε η μπόχα, ούτε τα ντούπου – ντούπου, που εσχάτως μας προστέθηκαν (είχαμε πολλά …, μας ήρθαν κι απ’ τα Μουδανιά!)

Και έτσι, μαζί με τα προβλήματα του οδοντωτού που λέγαμε, έχουμε και τον «ευωδιασμό» των αενάως ρεόντων βοθρολυμάτων, ελέω του «όνειρο ήτανε και πάει» βιολογικού της Νότιας Πόλης. Γεροί νάμαστε να τον (και τους…) θυμόμαστε.
Έμαθα τελευταία ότι, μετά τις πρώτες διαμαρτυρίες των γειτόνων για τη κατάντια της λεωφόρου Στρ. Ελευθεριάδη, που περισσότερο με δρόμο της πόλης Κανταχάρ του Αφγανιστάν μοιάζει, ο Δήμος απάντησε: «Δε φταίμε εμείς» (αλλοίμονο, κανένας δεν αμφέβαλε για την …ανευθυνότητά σας!!) «Ο εργολάβος φταίει…».

Μόνο ρε παλικάρια, που στη σύμβαση της εργολαβίας υπάρχουν δύο συμβαλλόμενα μέρη. Το ένα μέρος, ο εργοδότης, είναι ο Δήμος. Αυτός που είναι κύριος του έργου και οφείλει να βλέπει και να ελέγχει το άλλο συμβαλλόμενο μέρος, τον εργολάβο. Και να μην τον πληρώσει (απ’ τα δικά μας τα λεφτά, των δημοτών, παρεμπιπτόντως…), αν έκανε λειψό το έργο. Γι’ αυτό οι δημότες, στρέφονται στους Δημάρχους για τα παράπονά τους. Εμείς αυτόν ξέρουμε, δεν ξέρουμε κανέναν εργολάβο. Αυτόν, ας ψάξει να τον βρει ο Δήμαρχος. Ας τα βρει ο ίδιος με τον εργολάβο (…με την καλή έννοια, έ…).

Αλλά επειδή δε βλέπω να ιδρώνει κανενός το αυτί (από Δήμο μεριά εννοώ), μήπως θα πρέπει να ενδιαφερθεί κανένας διαφορετικού τύπου αρμόδιος? Άλλης εξουσίας εννοώ, κατά το Κιόσκι μεριά….

Τουλάχιστον, μπας και ταρακουνηθεί από φόβο κανένας «υπεύθυνος άρχων». Έστω τώρα που πλησιάζει το τέλος της θητείας. Άντε, για την υστεροφημία!