Υπήρξαμε κι εμείς παιδιά
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΤΑΤΖΗ
Δημοσίευση 7/7/2022
Το μεσημέρι μιλάγαμε πάντα ψιθυριστά. Ο ήλιος έκαιγε τα πάντα στο μεσουράνημα του έξω από τις γρίλιες του παραθυριού και 'μείς στα δροσερά μας σεντόνια που μύριζαν μαμά χωρίς μαλακτικό λέγαμε παραμύθια μεταξύ μας που πάντα κατέληγαν σε γέλια.
Όσο προσπαθούσαμε να μην ακουστούμε τόσο ο χείμαρρος της χαράς φούντωνε μέσα μας και ξεσπούσε σε έντονα χαχανητά.Οι κατοπινές μας μεταμελημένες υποσχέσεις αφωνίας και σύνεσης δεν κρατούσαν για πολύ και τότε απηυδισμένοι οι γονείς μας άνοιγαν την πόρτα και μας έβγαζαν στο περιβόλι.
Καταμεσήμερο στο περιβόλι! Κάτι σαν επιστροφή των Πρωτόπλαστων στον Παράδεισο μετά την αμαρτία. Απαγορευμένη χαρά. Ξαπλώναμε κάτω από τις πανύψηλες φασολιές που ήταν δεμένες στις καλαμιές και παρατηρούσαμε τα μυρμήγκια. Πού και πού, αρκετά συχνά, πετυχαίναμε καμιά αργόσυρτη χελώνα που με βαθιά περιφρόνηση μας προσπερνούσε για να χωθεί στη συστάδα με τις πιπεράτες ντοματιές.
Ακόμα λαχταρώ αυτές τις ντομάτες που το άρωμα τους μας γαργάλαγε τη μύτη και η λεπτή τους σάρκα σχίζοντας με ελάχιστη πίεση αφήνοντας στα δάχτυλά μας τα ρυάκια από τους χυμούς τους να κυλούν αβίαστα μέχρι τις γάμπες μας.
Υπήρξαμε μικροί Θεοί. Χωρίς αντηλιακό, χωρίς αυστηρή επίβλεψη, άγχος και θερινά μαθήματα. Μεγαλωμένοι με Πίκο Απίκο και Φρουτοπία. Επικίνδυνα αφελείς και γοητευτικά ανώριμοι. Δηλαδή παιδιά.Υπήρξαμε παιδιά και τώρα μόλις ένιωσα μια ενοχή να σφίγγει. Εμείς υπήρξαμε παιδιά.