'' Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνόμος και ένα ωραίο κορίτσι.'' Τάδε έφη Τσάρλι Τσάπλιν.
Ε, λοιπόν, αν ερχόταν στη πόλη μας θα είχε σοβαρό πρόβλημα στο να κάνει μια κωμωδία. Γιατί αστυνόμους και ωραία κορίτσια έχουμε ένα σωρό, τα πάρκα ,όμως, που έχουμε κάνουν μόνο για τραγωδίες.

Και μπαίνω απ' ευθείας στο θέμα.
Πριν από μερικές μέρες, βρέθηκα στο πάρκο Χατζηδήμου. Χώρος ιδανικός για εκδηλώσεις. Κέντρο- απόκεντρο. Για θεατρικές παραστάσεις, για μουσικές εκδηλώσεις χαμηλής έντασης, για ομιλίες, για συζητήσεις κλπ.
Πάρκο, όμως, αυτό το πράμα δεν το λες.
Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα και όταν το πρωτοείδα, δεν το κρύβω, ένα κάποιο σοκ το έπαθα.

Τι φαντάζεται, κανείς, όταν ακούει πάρκο; Ε, ακριβώς το αντίθετο. Να το πεις χωράφι, αδικείς τα χωράφια. Γιατί τα χωράφια είναι φροντισμένα, καλλιεργημένα, ασχολείται κόσμος μ' αυτά.
Σ' αυτό εκεί, ό,τι σκέφτεσαι ότι χρειάζεται ένα πάρκο, βάλε μπροστά το στερητικό α. Αφρόντιστο, απεριποίητο, ακαθάριστο, ακούρευτοι θάμνοι και χόρτα, αλούλουδο, ακαλαίσθητο, άει σιχτίρ δηλαδή.

Εκεί ήταν κι' ο Αποστόλης. Με βλέπει σε μια κατάσταση ''κάπως'', με ρωτά τι συμβαίνει, και προσπαθώ, όσο πιο ''κόσμια'' μπορώ να του εξηγήσω την αιτία.
Με κοιτά χαμογελώντας και με ρωτά.
- Τα άλλα τα έχεις δει;
Και χωρίς να περιμένει απάντηση συνεχίζει
- Δες και τ' άλλα, και τα ξαναλέμε.

Πήρα, λοιπόν την απόφαση να τα δω, πήρα και την μηχανή μου υπό μάλης για τα πειστήρια, και ξεκίνησα.

Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στην επίσκεψη στο Χατζηδήμου και στην εξόρμησή μου στα άλλα πάρκα μεσολάβησαν καμμιά δεκαπενταριά μέρες.
Έτσι, τη μέρα που ξεκίνησα εγώ, ξεκίνησαν και τα συνεργεία του Δήμου με τα χορτοκοπτικά και τις κουρευτικές μηχανές του γκαζόν.

Δεν λέω, καλή η προσπάθεια και χρήσιμη. Όμως, μια επισήμανση. Τα αγριόχορτα όσο και να τα κόβεις με τη μηχανή του γκαζόν, γκαζόν δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Αγριόχορτα θα μείνουν στον αιώνα τον άπαντα.

Και μια δεύτερη επισήμανση. Αποψίλωση κάνουμε στα χωράφια ,γύρω από τα χωριά και τις πόλεις, και στα οικόπεδα για να αποφεύγουμε τις πυρκαγιές.
Στα πάρκα φροντίζουμε από πιο μπροστά να μην έχουμε αγριόχορτα. Πώς; Φτιάχνοντας παρτέρια με λουλούδια -εποχιακά και μη- με θάμνους και λοιπά.

Εμείς όμως, ο Δήμος δηλαδή, έχει εγκαταλείψει τα πάρκα στη τύχη τους και στη φύση. Την άνοιξη δε, όταν τα χόρτα θεριεύουν και φτάνουν το ένα μπόι, ενσκύπτει με τα χορτοκοπτικά και γκαζονο-κοπτικά και... τελειώσαμε.
Εμ, αυτά δεν είναι πάρκα. Είναι ότι πεις και ότι θες , εκτός από πάρκα.

Τώρα, μετά τα γενικά, ας κάνουμε και μια εν τάχει περιήγηση.
Για το πάρκο Χατζηδήμου τα είπαμε. Επισυνάπτουμε μόνο δυο φωτογραφίες για να το δούμε έτσι όπως είναι τώρα ''φροντισμένο'', δηλαδή με κουρεμένα τα αγριόχορτα. Κατά τα άλλα, ερημιά και εγκατάλειψη.
- Πάρκο Άγιου Ευδόκιμου. Καλή η προσπάθεια με τις κουρευτικές του γκαζόν... Αν δείτε πουθενά παρτέρια η λουλούδια, στις φωτογραφίες η και επί τόπου, κερνάω καφέ.
- Πάρκο Επάνω Σκάλας ( ΙΚΑ). Αυτό το πρόλαβα ακούρευτο. Από μια άποψη τα αγριολούλουδα, σ' αυτόν τον ορισμό της εγκατάλειψης, έδιναν κάποιο χρώμα. Τώρα, ούτε καν αυτά. Αλήθεια, χρησιμοποιείται και σαν αποθήκη; Πάρκο, λέμε τώρα...
- Παρκάκι πλάι στη πλατεία Σαπφούς. Ότι να ΄ναι. Με τη λογική του ''πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα'' έχουν φυτευθεί, εδώ κι' εκεί κάποια λουλούδια που παλεύουν να επιζήσουν ανάμεσα στα αγριόχορτα.

Τα κεντρικά πάρκα, δηλαδή Κήπος Δημαρχείου, Πάρκο Αγ. Ειρήνης και πάρκο Καραπαναγιώτη, σε καλύτερη κατάσταση από τα παραπάνω που όμως, κι' αυτά πάρκα δεν τα λες.

Στον Κήπο, κάποιες διμορφοθήκες μπροστά- μπροστά δεν σώζουν την κατάσταση. Στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης κάποιες τριανταφυλλιές φωνάζουν από μακρά για τους όρους και τις συνθήκες διαβίωσής τους.Θέλετε να δείτε πώς ΕΙΝΑΙ οι τριανταφυλλιές; Κάντε μια βόλτα μέσα στην πόλη, ρίξτε μια ματιά σε όποια αυλή έχει τριανταφυλλιές και θα δείτε την διαφορά.

Είχα την τύχη να δω και να ζήσω από κοντά την δημιουργία του Πάρκου Καραπαναγιώτη. Να αναπνεύσω τα αρώματα από τις τριανταφυλλιές του ροδώνα του, να χαζέψω μπροστά στα παρτέρια της λιμνούλας του. (Ναι, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, εκεί που υπάρχει σήμερα το άγαλμα του Βενιζέλου που το κουτσουλάν συνέχεια τα πουλιά, υπήρχε μια μικρή λιμνούλα).
Ακόμα και οι θάμνοι του, είχαν λουλούδια με τις χαρακτηριστικές για το καθένα του μυρωδιές. Σήμερα, απλά σε κάποια καλύτερη κατάσταση από τα άλλα.

Τα πάρκα της Μυτιλήνης τα έζησα από τα μέσα. Έζησα από κοντά, από πολύ κοντά, τις αγωνίες και τους κόπους των ανθρώπων που πάλευαν για να ΕΙΝΑΙ πάρκα.
Θυμάμαι το πάρκο της Αγίας Ειρήνης, ειδικά την Άνοιξη, να είναι ένας παράδεισος από χρώματα και αρώματα.

Τον Κήπο, πλάι στο Δημαρχείο, να πρέπει να είναι, και πράγματι ήταν, άψογος γιατί "περνούσε από εκεί ο δάσκαλος κάθε μέρα". Για τους μη γνωρίζοντες ο "Δάσκαλος" ήταν ο τότε δήμαρχος Απόστολος Αποστόλου.Δεν θα ξεχάσω δε ποτέ την χαρά και την συγκίνηση που ένιωθα βλέποντας ένα χωράφι δίπλα στον Ταρλά να μεταμορφώνεται σιγά- σιγά στον παράδεισο των παιδικών μου ονείρων.

Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα οικονομικά του Δήμου ήταν σε μια άθλια κατάσταση. Σε μια εποχή που ο Δήμος Μυτιλήνης είχε εξοβελιστεί, από την κεντρική εξουσία, εις το πυρ το εξώτερο γιατί είχε δήμαρχο τον "Δάσκαλο"
Παρόλα αυτά κατάφερνε και είχε συνεργείο "Κήπων και Δενδροστοιχιών", και όχι μόνο αυτό.

Είχε δικό του φυτώριο στον χώρο μεταξύ Δημοτικού Θεάτρου και Νομαρχίας, που κάλυπτε τις δικές του ανάγκες σε εποχιακά και σε πολυετή φυτά, σε λουλούδια, σε φυντάνια και σε ό,τι άλλο χρειαζόταν. Κάλυπτε δε, όχι μόνο τις δικές του ανάγκες αλλά και άλλων δημόσιων υπηρεσιών (σχολεία, δικαστήριο κλπ).
Αυτά τότε, τις δύσκολες, τις πολύ δύσκολες εποχές. Σήμερα... χορτοκοπτικό και μηχανή του γκαζόν.

Όμως αυτής της πόλης της αξίζει κάτι καλύτερο. Δεν θα πω για τους τουρίστες, τι θα δουν, τι θα πουν, πώς θα έρθουν άλλοι και τα σχετικά. Όχι ότι δεν ισχύουν, αλλά για μένα άλλο είναι το πρώτο.

Το πρώτο είμαστε εμείς, εδώ, οι ιθαγενείς αυτού του τόπου. Εμείς που δίνουμε την μάχη της επιβίωσης στον τόπο μας, μιας επιβίωσης που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Εμείς λοιπόν, οι ιθαγενείς αξίζουμε μια καλύτερη μοίρα. Αξίζουμε να έχουμε και τα πάρκα μας και τις πλατείες μας και τους δρόμους μας και τα σχολεία μας και τα νοσοκομεία μας.

Αξίζουμε να έχουμε και τις δουλειές μας, που να πληρωνόμαστε γι' αυτές, και να μπορούμε να ζήσουμε με αυτές.
Μόνο που για αυτά που πρέπει και αξίζει να έχουμε θα πρέπει να παλέψουμε

Σημείωση:

Στην αρχική φωτογραφία του κειμένου εικονίζονται ο ''Δάσκαλος'' περιτριγυρισμένος από το συνεργείο ''Κήπων και Δενδροστοιχιών'' της εποχής. Οι εικονιζόμενοι είναι κατά σειρά αρχίζοντας από αριστερά, οι :Γιώργος Αμπατζής, Νίκος(;) Μπουλμπούλης, Παναγιώτης Ορφανέλλης, Δήμος Κλαδίτης, Δημήτριος Ψωμάς, ο Δήμαρχος Απόστολος Αποστόλου, Νίκος Κουγιουμτζής, ο γεωπόνος του Δήμου Λευτέρης Χαρέλλης και Στέλιος Ματζουράνης.

*O Παναγιώτης Κλαδίτης είναι πρώην διευθυντής της ΔΕΥΑΜ