«Κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι»;
Στην υπεράσπιση της δημοσιογραφίας με αφορμή τον ανταποκριτή της ΕΡΤ στη Μόσχα... από την Κυψέλη!
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 11/3/2022
«Απίστευτο» χαρακτήρισαν το γεγονός που είδε το φως της δημοσιότητας. Ο ανταποκριτής λέει της ΕΡΤ στην παγωμένη Μόσχα μετέδιδε τα τρέχοντα πολεμικά του Πούτιν από.... την Αθηναϊκή Κυψέλη. Τώρα θα μου πείτε τι «κόκκινη πλατεία» τι Φωκίωνος Νέγρη; Μην το πείτε....
Κάποτε χρόνια πολλά πριν ήταν κάπως έτσι τα πράγματα, δεδομένης της ύπαρξης του περιβόητου «Πι» στη συμβολή των οδών Ζακύνθου και Φωκίωνος Νέγρη και των νυχθημερόν εκεί πολιτικών διεργασιών. Πλέον όλα αυτά είναι αναμνήσεις κάποιων. Εφόσον θυμούνται βέβαια οι πρωταγωνιστές και δεν κατάντησαν Υπουργοί του Μωυσέως ή συνοδοιπόροι του γνωστού για τις απόψεις του φαρμακοποιού Μανωλάκου, εκεί στη γωνία των δρόμων που προείπαμε.Τι λέγαμε;Α ναι....
Ο ανταποκριτής το λοιπόν της ΕΡΤ στη Μόσχα δεν έβγαλε ούτε ένα ρεπορτάζ του ανταποκριτή της από τη Ρωσία! Ου μην αλλά ο ανταποκριτής δεν βρέθηκε στη Μόσχα ούτε μια μέρα στο διάστημα της 15μηνης μισθοδοσίας του από το δημόσιο κορβανά.Κάπως έτσι όταν ξέσπασε ο πόλεμος του Πούτιν συνέχισε να εργάζεται από την παγωμένη Κυψέλη.Σιγά τα ωά θα μου πείτε....
Πρώτη φορά συμβαίνει ετούτο;
Στην ιστορία της Ελληνικής δημοσιογραφίας έχει καταγραφεί η περίπτωση δημοσιογράφου την παραμονή της 15ης Αυγούστου 1940 που απεσταλμένος μεγάλης εφημερίδας (που ακόμα κυκλοφορεί) στην Τήνο τηλεγράφησε από το κρεβάτι της ερωμένης του στην Αθήνα πως όλα έγιναν κατά το συνηθισμένο τυπικό της ημέρας. Μόνο που αυτή τη φορά το «συνηθισμένο τυπικό» είχε περιλάβει και τον τορπιλισμό της «Έλλης» από τους Ιταλούς φασίστες.
Στη δική μου καριέρα θυμάμαι την αποστολή δημοσιογράφων μαζί με την πρώτη διακομματική ομάδα του κοινοβουλίου στην Ίμβρο. 25 δημοσιογράφοι, κάμεραμεν, φωτογράφοι, κάποιοι που κάναν τους δημοσιογράφους, χαμός.... Άπαντες παρόντες πλην ενός.
Πάμε λοιπόν Ίμβρο, αλλά να κεραυνοί, να χαλάζια, να χιόνια, αποκλειστήκαμε στο νησί.... 10 μέρες κράτησε ο αποκλεισμός!
Την τρίτη μέρα τηλεφωνώ στον προϊστάμενο μου στην «Ελευθεροτυπία» τότε, να του διαβάσω ένα δυο παραπολιτικά (με επτά βουλευτές ζούσαμε) οπότε τον ακούω να μου λέει από την άλλη μεριά του τηλεφώνου: «Ρε συ ο Δ.... (σ.σ. ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει ακόμα αν και η εφημερίδα όπου τότε εργαζόταν έκλεισε) δημοσιεύει σήμερα δισέλιδο ρεπορτάζ με φωτογραφίες από την επίσκεψη του στην Ίμβρο».
Ευτυχώς που εμείς ήμασταν ένας λόχος άνθρωποι και ο «απεσταλμένος» ένας γιατί θα καλούμασταν να αποδείξουμε ότι δεν λουφάραμε κι εμείς κάτω από τα σκεπάσματα καλλιπύγου κυρίας.
Τι είχε συμβεί;
Έχασε το αεροπλάνο ο άνθρωπος (δεν ξέρω αν το έχασε κάποιας ερωμένης γαρ και αυτός) οπότε άνοιξε τη ΔΟΜΗ αντέγραψε δυο κομμάτια περί Ίμβρου και Συνθήκης Λωζάννης έκοψε με το ψαλίδι και κάτι φωτογραφίες από το ημερολόγιο του Συλλόγου Ιμβρίων και νάτο το ρεπορτάζ του.... απεσταλμένου μας στην Ίμβρο.
Αλλά και τα τελευταία χρόνια ανάλογα τέτοια δεν είχαμε και στον τόπο μας;
Δεν είχαμε δημοσιογράφους που χρόνια ολόκληρα δεν πέρασαν καν από περιέργεια από το λιμάνι, τις δομές, τις φωτιές, τις εξεγέρσεις, τις ακτές, τα νεκροταφεία και τα νεκροτομεία, όλα αυτά που σφράγισαν τη ζωή της Μυτιλήνης και βραβεύτηκαν μέχρι και με βραβείο Μπότση περικαλώ για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης στο Αιγαίο;
Δεν είχαμε ρεπορτάζ «μαιμούδες», κλεμμένα ρεπορτάζ από δημοσιογράφους που έκαναν τη δουλειά τους; Και σα να μην έφταναν αυτά βλογάνε πλέον τώρα, ο ένας από δαύτους τα γένια του αλλουνού περί της ταλαιπωρίας που και οι δυο υπέστησαν... στο γραφείο τους καλύπτοντας την προσφυγική κρίση;
Σε μερίδιο στην ιστορία ευελπιστούν οι έρμοι αλλά που να ξέρουν ότι το μερίδιο ισοδυναμεί με δαύτο του ανταποκριτή μας της ΕΡΤ στη Μόσχα, του απεσταλμένου μας στην Τήνο ή του απεσταλμένου μας στην Ίμβρο;
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί θέλω να πω πως εκτός από όλους αυτούς υπάρχουν και... δημοσιογράφοι. Πραγματικοί δημοσιογράφοι στο μέτωπο του πολέμου, στις αποστολές, στα πεδία. Και την ιστορία, την αληθινή ιστορία τη γράφουν αυτοί. Και η ιστορία θέλοντας και μη αυτούς καταγράφει. Αυτούς που στο μεσοδιάστημα της δουλειάς τους με μάτια κόκκινα από το κλάμα, τα δακρυγόνα, την αγωνία τηλεφωνούν στις αγαπημένες τους ή στους αγαπημένους τους και τους υπόσχονται πως θα γυρίσουν γεροί και δυνατοί.
Άει σιχτιρ δηλαδή πια....