Πάνε πάνω από 25 χρόνια που έπεσε νεκρός, αυτοπυροβολημένος με το υπηρεσιακό του τουφέκι την ώρα που εκτελούσε υπηρεσία σκοπιάς σε φυλάκιο της βορειοανατολικής Λέσβου, ο στρατιώτης Μ.Ι. του Λ.

Με αρθρογραφία μου τότε στην τοπική εφημερίδα ‘Αιολικά Νέα’ όπου εργαζόμουν αλλά και στην Αθηναϊκή εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’ είχα αποκαλύψει τις ευθύνες του Στρατεύματος το οποίο είχε αναθέσει στον άτυχο νέο καθήκοντα ικανού - Ι1 οπλίτη. Αν και όπως σημείωνα, ο εν λόγω νέος Μυτιληνιός είχε σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα σε επίπεδο νοητικής στέρησης και αν και στο κέντρο νεοσυλλέκτων Καλαμάτας όπου παρουσιάσθηκε τον Μάιο του 1996 είχε προσκομίσει απολυτήριο από Δημοτικό Σχολείο ειδικής αγωγής. Στο ίδιο δημοσίευμα και εις απόδειξη των σοβαρών ευθυνών του Στρατεύματος που δεν είχε διαπιστώσει την προβληματική κατάσταση του αυτόχειρα είχα ακόμα αναφερθεί στην οικογένεια του η οποία σημείωνα ότι περιλαμβάνει και δυο παιδιά με πολύ σοβαρές ψυχωτικές διαταραχές.

Τότε ο πατέρας του αυτόχειρα με επιστολή του που όπως πληροφορήθηκα συντάχτηκε σε δημοσιογραφικό γραφείο της Μυτιλήνης τη συνδρομή ανώτερου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού με κατηγόρησε σαν «ανεύθυνο» σημειώνοντας μάλιστα προς τους προϊσταμένους μου τα παρακάτω:
«Υποθέτω ότι ο συντάκτης σας στοχεύοντας την κακώς νοούμενη δημοσιογραφική επιτυχία, φτιάχνει γεγονότα κατά πως εκείνος πιστεύει ότι θα εξυπηρετήσουν τους άνομους στόχους του, αδιαφορώντας για τον πόνο που προξενεί. Παρουσιάζει το παιδί μου άρρωστο και την οικογένεια μου προβληματική επικαλούμενος ανύπαρκτα οικογενειακά προβλήματα και αιτιάσεις. Δεν θα ήθελα να σας απασχολήσω περισσότερο γιατί ο πόνος του πατέρα είναι βαρύς και γίνεται ασήκωτος όταν συνοδεύεται από ανυπόστατα και ανεύθυνα δημοσιεύματα που σπιλώνουν νεκρούς και θίγουν οικογένειες.
Παρακαλώ να φροντίσετε για την αποκατάσταση του ονόματος του αδικοχαμένου παιδιού μου και να μην επιτρέψετε στον ανεύθυνο συνεργάτη σας να σκυλεύει στο πτώμα του και να αναξέει πληγές.

Ο συνεργάτης σας πρέπει να γνωρίζει ότι όταν κάποιος είναι φτωχός και περήφανος δεν είναι απαραίτητα και προβληματικός ούτε και εύκολη βορά για δημοσιογραφικές ύαινες».

Η παραπάνω επιστολή θυμάμαι μεταδόθηκε από πολλά τοπικά μέσα ενημέρωσης της Μυτιλήνης με τρόπο τουλάχιστον αντιδεοντολογικό ενώ σε κάποιον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό ενεφανίσθη διαβάζοντας την ο ίδιος ο κ. Λ. Μ. Κανένα βέβαια από αυτά τα Μέσα Ενημέρωσης δεν ανέφερε τη δική μου άποψη ούτε καν στοιχεία από το δημοσίευμα μου! Οι δε εφημερίδες που δημοσίευσαν την επιστολή τη στόλισαν και με υβριστικούς για το πρόσωπο μου και τη δουλειά μου τίτλους. Μια μάλιστα αναφέρθηκε και στην μήνυση που υποτίθεται ζήτησαν από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας να καταθέσουν σε βάρος μου και σε βάρος των προϊσταμένων μου κάποιοι λέει Αξιωματικοί μονάδας της Μυτιλήνης επειδή «με τα δημοσιεύματα αυτά ... εθίγη το Στράτευμα». Θα ζητούσαν δε έλεγαν «αποζημίωση 100 εκατομμυρίων δραχμών - τότε -, τα οποία και θα έδιναν για την άμυνα του νησιού»!

Τότε προτίμησα να σιωπήσω. Απλά παρουσίασα τα ντοκουμέντα που διέθετα στους προϊσταμένους μου.  Τους έπεισα για την αλήθεια των όσων είχα υποστηρίξει αποφασίσαμε να μη δοθεί συνέχεια σεβόμενοι το νεκρό και τα άλλα ανήλικα μέλη της δοκιμαζόμενης οικογένειας και το θέμα ξεχάσθηκε.
Ο Θεός όμως, που με την προχθεσινή καταδίκη του Μητροπολίτη Καλαβρύων έδειξε πως υπάρχει και ενίοτε κατοικεί και στις δικαστικές αίθουσες όχι μόνο ως κάδρο πάνω από τα κεφάλια των δικαστών αλλά και μέσα σε αυτά - αγαπά τον κλέφτη αγαπά και το νοικοκύρη... Μήνες μετά, ο πατέρας του νεκρού Στρατιώτη και η μητέρα του μαζί με την κόρη τους που έγινε χωρίς τη θέληση της μητέρα ενός βρέφους παρουσιάσθηκαν σε ένα από τα γνωστά «ριάλιτυ σώου» του μεσουρανούντος τότε Ανδρέα Μικρούτσικου.

Το τι ειπώθηκε σε αυτήν την εκπομπή το είδε όλη η Ελλάδα. Το τι λέχθηκε από τον πατέρα εναντίον της μάνας και από την κόρη και τη μάνα κατά του πατέρα και από τον που θέλησε με ψαλίδι να σκοτώσει το τετραμηνίτικο τότε ανήψι του, κατά όλων και εγώ δεν ξέρω ποιός άλλος κατά ποιού, το είδε και το άκουσε όλη η Ελλάδα. Μαζί κάποιοι θυμήθηκαν και το ότι εγώ είχα ...«θίξει την φτωχή και περήφανη οικογένεια του Λ. Μ.».

Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν «δίκιο είχες. Έκανες καλή δουλειά τότε». Ανάμεσα τους δεν ήταν ούτε ένας από τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους που είχαν σπεύσει πριν ένα χρόνο να με καταδικάσουν. Ούτε και κανένας από τους στρατιωτικούς που καθοδήγησαν τη σκευωρία μη τύχει και κατηγορηθούν ως υπεύθυνοι για το χαμό του κακομοίρη του αυτόχειρα.
Έκανα απλά τη δουλειά μου. «Μερικές φορές και τα ‘ριάλιτυ σώου’ κάνουν καλό» είχα σκεφτεί. Το ίδιο είπα και χτες μαθαίνοντας τις κρίσεις των ανώτατων αξιωματικών κι εδώ κι αλλού. Και τα όσα «δακρύβρεκτα» ακολούθησαν. Εξέπεσε και ο ρόλος των «ριάλιτυ σώου» είπα. «Πάει κι ο Ανδ΄ρεας Μικρούτσικος. Που αλλού να κλαφτούν κάποιοι;»

Ηθικόν δίδαγμα το λοιπόν. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η δημοσιογραφία, η αληθινή ενημέρωση, η αποκαλυπτική δημοσιογραφία μένει. Και τα γαλόνια, τα δικά μας γαλόνια είναι αυτά. Το τηλεφώνημα που λέει «δίκιο είχες. Έκανες καλή δουλειά τότε».

Υ.Γ Μια μέρα θα σας πω και την ιστορία ενός Στρατηγού που είχε κατηγορήσει εγγράφως μάλιστα κόσμο και κοσμάκη για πράκτορα των Τούρκων. Για να μείνει μετά την αποστρατεία του «κολαούζος» σε μοναστήρι της ευρύτερης περιοχής της μικρής μας πόλης.