Πώς γιορτάζει ο «άλλος» την… «απελευθέρωση» του
9η Σεπτεμβρίου στη Σμύρνη, στην παραλία του… συνωστισμού. Η άλλη όψη της τραγωδίας της Μικρασιατικής Καταστροφής
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 9/9/2020
Οι δυο γειτονικοί λαοί, Έλληνες και Τούρκοι είναι «καταδικασμένοι» να γιορτάζουν ο ένας την απελευθέρωση του από τον άλλον. Στη Σμύρνη πριν χρόνια το ζήσαμε και αυτό… Τις εκδηλώσεις για την «απελευθέρωση» της Σμύρνης από τους Έλληνες. Την είσοδο δηλαδή του Τουρκικού Στρατού στην ανοχύρωτη πόλη, την εγκαταλειμμένη από τον Ελληνικό Στρατό Μητρόπολη των Ρωμιών της Ανατολής. Το γεγονός που οι Τούρκοι ονομάζουν «κουρτουλούς» δηλαδή απελευθέρωση. Και των όσων ακολούθησαν που για τους σύγχρονους Έλληνες στοιχειοθετούν τη μεγαλύτερη σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία. Την καταστροφή της Σμύρνης και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Η 9η Σεπτεμβρίου (28 Αυγούστου με το παλιό ημερολόγιο) είναι μεγάλη μέρα για τη σύγχρονη Τουρκική μεγαλούπολη. τη Σμύρνη. Το μεγάλο Πανεπιστήμιο της πόλης ονομάζεται «Πανεπιστήμιο της 9ης Σεπτεμβρίου», η κεντρική λεωφόρος της πόλης ονομάζεται «της 9ης Σεπτεμβρίου» ακόμα και η κεντρική πύλη στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης «πύλη της 9ης Σεπτεμβρίου ονομάζεται.
Και μια και το έφερε η ώρα και 9η Σεπτεμβρίου βρεθήκαμε στη Σμύρνη είπαμε να ζήσουμε από κοντά τις περιβόητες εκδηλώσεις για τις οποίες ο εθνικός μας μύθος (άλλος ένας εθνικός μας μύθος) έλεγε ότι στη διάρκεια τους γίνεται αναπαράσταση της σφαγής των Ρωμιών δια της σφαγής … καρπουζιών! Ευτυχώς για τα καρπούζια τέτοια σφαγή δεν γίνεται. Αλλά σφαγή γίνεται. Κάθε έννοιας αισθητικής.
Λίγοι μεν αλλά…
Κατ’ αρχάς η μεγάλη αυτή μέρα δεν αφορά κανέναν άλλο παρά μόνο τους λίγους εκείνους που πραγματικά «συνωστίζονται» στην παραλία της Σμύρνης. Η μέρα δεν είναι αργία για την πόλη, τις επιχειρήσεις της και τους εργαζόμενους της.
Στο χώρο κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν η ιστορική Μητροπολιτική εκκλησία της Αγίας Φωτεινής σήμερα βρίσκεται η μεγάλη πλατεία της Δημοκρατίας με το υπερμεγέθες άγαλμα του έφιππου Κεμάλ Αττατούρκ που σύμφωνα με άλλον έναν εθνικό μας μύθο με το δάκτυλο τεντωμένο δείχνει το Αιγαίο.
Δεν δείχνει το Αιγαίο βέβαια αλλά τη Δύση η οποία κατά τον Τούρκο Στρατηγό (και πολιτικό) πρέπει να είναι η κατεύθυνση του Τουρκικού Κράτους. Κάτι σαν το δικό μας νεώτερο «Ανήκομεν εις την Δύσιν» δηλαδή… «αγαλματοποιημένο». Στη βάση του αγάλματος βέβαια διάφορα τρομερά και φοβερά όπως οι βιαότητες του Ελληνικού Στρατού και η υπεράσπιση των Τούρκων από τις δυνάμεις του Κεμάλ και άλλα απαραίτητα και εθνικοτονωτικά. Γιατί λαός που δεν τον έσφαξε ο εχθρός, πως θα καταλάβει πως ο άλλος είναι ο εχθρός;Τριγύρω λοιπόν από το άγαλμα στην πλατεία αυτή στήνονται εξέδρες γηπεδικού χαρακτήρα και το πανηγύρι ξεκινά…
Παρέλαση κιτς
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος εισήγαγε το κιτς ως στοιχείο πατριωτισμού στις εθνικοαπελευθερωτικές εκδηλώσεις Ελλήνων και Τούρκων. Η απελευθερωθείσα «Ελλάς» των Ελληνικών παρελάσεων της χούντας με τη δαφνοστεφανωμένη ξανθή παρθένα με το λευκό μανδύα στην Τουρκια είναι μια εντυπωσιακή μελαχροινή νταρντάνα (με ελαφρώς ανδρικά χαρακτηριστικά) με κόκκινο αποκαλυπτικό φόρεμα φρού φρού και αρώματα και ολίγον από μπούτι έξω. Στο στήθος εις υπενθύμιση του ότι είναι η Σμύρνη το ρολόϊ - σήμα κατατεθέν της πόλης στο Κονάκι. Συνοδευόμενη ετούτη από διανοούμενες τουρκάλες και Τούρκους «κομισάριους» με ψεύτικες φαβορίτες όλοι πάντα με μαύρα γυαλιά ανοίγουν την παρέλαση.
Η παρέλαση μπαίνει στην παραθαλάσσια πλατεία με τις εξέδρες και τον έφιππο Κεμάλ από την παραλία. Εκεί όπου τα πλήθη των Ρωμιών συνωστίσθηκαν και όπου σήμερα ουδείς συνωστίζεται αλλά και δεν μπορεί να συνωστιστεί. Η στενή παραλία, το όμορφο «Κορδόνι» μπαζώθηκε κατά πλάτος φτιάχνοντας ένα τεράστιο πάρκο. Μόνο κάποιοι επαναχρησιμοποιημένοι παβέδες από τον παλιό δρόμο είναι μάρτυρες της τραγωδίας. Όλα τα άλλα έχουν αλλάξει.
Το λοιπόν στην πλατεία εισέρχεται η ελευθερωθείσα Σμύρνη. Ακολουθεί αντίγραφο αυτοκινήτου εποχής με εποχούμενους στρατιωτικούς συμπολεμιστές του Κεμάλ πλαισιωμένους από στρατιώτες όλες με στολές εποχής. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι ποιοι και τι να ρωτήσουμε… Τέλος πάντων. Στην πλατεία εισέρχεται έφιπποι και πεζοπόροι λογχιστές. Το πλαστικό μουστάκι πάει σύννεφο…
Στα ενδιάμεσα χοροί και τραγούδια και μηνύματα. Ο Ερμακάν, ο Γκιούλ, (δε τους είχε φάει ακόμα ο Ερντογάν), ο τάδε Υπουργός κι ο δείνα… Δεν γίνονται δεκτά με μεγάλο ενθουσιασμό ομολογουμένως. Η Σμύρνη παραμένει «άπιστη» («γκιαούρ Ιζμίρ») προπύργιο της Αντιπολίτευσης του Κεμαλικού Ρεμπουμπλικάνικου κόμματος και φυσικά δεν πολυχειροκροτά τα μηνύματα των αντιπάλων επικεφαλής του ισλαμιστικού κόμματος.
Διάχυτο για να πούμε την αλήθεια στην ατμόσφαιρα το ερώτημα αν οι παριστάμενοι θέλουν περισσότερο να θυμούνται την απελευθέρωση από τους Έλληνες ή θα ήθελαν μια σύγχρονη απελευθέρωση από τους ισλαμιστές.Ας είναι. Στην πλατεία εισέρχονται οι απόγονοι των απελευθερωτών (κάτι σαν τους δικούς μας απογόνους των μακεδονομάχων με τα μετάλλια των προγόνων τους).
Και τέλος παιδιά με σημαίες και η παρέλαση των σχολείων. Όχι όλα τα σχολεία ούτε όλα τα παιδιά. Ακόμα βλέπετε τα σχολεία στην Τουρκία είναι κλειστά…
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται…
Μια γουλιά μπύρα στην παραλία. Ο αγέρας μυρίζει θανατικό, κιτς και κάτουρα από τα άλογα της παρέλασης. Άντε και του χρόνου καρντάσια…